Anıtsal Yapılar Adına Ters Olarak Yapılmaktadır.

Anıt, kelime anlamı bakımından anı, ileri tarihlerde hatırlanması amacıyla günün özellik ve önemini yansıtan konuyu yansıyan yapıtlardır.

Bugün anıtsal mimari, teknik ve malzeme olarak öznesinden uzaklaşılmaktadır.
Son yıllarda yapılan kentsel sanat yapıtları anıtsal değil aksesuar niteliği taşımaktadır.

Öyle ki meydanlara, kavşaklarda ki refüj göbeklerine yapılan eserler, bir insan ömrünü bile bulmadan yıkılmakta değiştirilmektedir.

Anıtların anıtsal özelliği bir tarafa, anısal özelliğini bile intikal ettirememektedir.

Son yıllarda kuşaklar kendi yaşam süreci içinde dahi bir sonraki nesline anı tazeleyecek bir yapıt gösteremezken, kendisi bile anılarını tazeleyecek yapıtlardan yoksun kalmaktadır.

Güncel ekonomik maliyet bakımından belki bu sanatsal alanda kapitalizmin kurallarına ayak uydurmuş olabilir ama anıtlar ve anılar tüketim malzemesi değil, korunması gereken kalıcı eserler olmalıdır.

Bu anıları devredecek sanat ve mimari eserler, sadece anıtsal yapıtların heykel katagorisinde olmasının dışında, geçmişte kamusal eğitim ve hizmet kurumlarının binaları dahi anıtsal olarak inşa edilip, kuşaklar arası bağı oluşturuyordu.

Yapılan israflara yazık, belki gerçek anıt özelliği taşımasa da yöresel kültürü yansıtan arkeolojik, etnoğrafik ve folklorik özellikleri görsel olarak sunan geçici süsleme araçları olmamalıdır.

Öyle görülüyor ki anıtların tarihi kayıtlar olduğu bilinmeden günün politik araçları olarak görülmektedir. Bizim kuşaklaeın antik dönemden beri tarihe belgesel anıt bırakmayan, kültürel açıdan en cahil bir nesil olacaktır.

Kentlerde göz boyaması aracı haline gelen anıt prototipleri ile maketleri ile halk kandırılmamalıdır.