Ankara' da Denizi yaşamak

Ortalarından ırmakların geçtiği Anadolu şehirlerinde bile olmayan bir kasvet vardır Ankara’da ; deniz yoktur çünkü. Suyun; o bakarken bile insanın ruhunu yumuşatan renginden, kokusundan, sesinden, biran önce içine girip teninde hissettiğinde bütün o olanları alıp götüren dinginleştiren canlılılığından yoksundur Ankaralı. Ucuz yollu bir deniz keyfi için simit-çay yapacak  sahil kahvesinin eksikliğini ta içinde duyumsar mesela. Hoş bunu doğal ve yapay gölleriyle az buçuk yaşıyorsa da denizin keyfini alamaz. Bu biraz kültür balığı yemeye benzer aslında . İnsanları da bu yüzden belki de deniz insanları kadar duygusal geçişleri rahat yaşayamaz ya da hissettiremez kendi içindekileri .

Yazın güneş ve denizin o harika uyumuyla yeniden doğmuş gibi olduğumuzda bütün insanlarla bir eşitlik hissi uyanıyor belki de. Ulaşılmaz olan her şey ulaşılır oluyor ve “Yaradan”ın bize sunduğu nimetlerden ötürü daha bir şükreder oluyoruz. Bu da bizim kendimizi olabildiğince özgüvenli, eşsiz hissetmemizi sağlıyor. Deniz olmadığında bu yanımız eksik oluyor. Kasvet havası kaplıyor ruhumuzu ve onun yansıttıklarını; daha hoşgörülü  olmak yerine; belki ürkek, belki de yaşanıp yaşanmadığı bile belli olmayan, parmak ucuna basılarak yürünen; zoraki bir hayat  yaşanıyor.

Denize ulaşamıyorsak her istediğimizde; içimizdeki denizi de kurutmamalıyız. Ruhumuzun o kokuları, o ruh halini yaşaması için akmasına izin vermeliyiz. Aslında ihtiyaç duyulan doğanın bir parçası değil de onun etkileşimiyle yaşamın keyfine varabilmek, yüzümüzde gülümsemenin bile dolu dolu olmasıdır. Herbirimiz öylesine eşsiz ve önemliyiz ki bunu hissetmek için kendimize biraz fırsat versek gürül gürül akacağız belki de…