Anladım ki...

Bugün dostlarımı ziyarete gideyim dedim, ayaklarım gitmedi, eski arkadaşlarımı görmek hatıraları yeniden yaşamak iyi olur diye mahalleye gittim.

“Anladım ki” bizler yalandan arkadaşmışız, aramızda meğer dağlar varmış, bizler arkadaş markadaş değilmişiz.

O günlerde minicik aklımıza itiraf edememişiz, işimize öyle geldiğinden arkadaşmışız gibi görünmüşüz,  yalnız kalmamak, oyunlarda eş aramak, kavgalarda koruyucu bulmak, uzun yollarda yol arkadaşı olmak, köşe başlarında kendilerini bekleyen it kopuğu korkutmak için, şans oyunlarında söğüşlemek için arkadaş olmuşuz. “Anladım ki” biz gerçek bir arkadaş gerçek bir dost olamamışız…

Yazık koskoca bir ömür sadece bunu öğrenmeme bile yetmemiş, uyumuşum ya da gözlerim başka görünmüş sahte yüzleri, maskeleri fark edememişim…

…

Aslına bakarsanız daha ilk doğduğumuz günden itibaren biz bir türlü kendimiz olamamışız, son günümüze kadar yaşadığımız hayat bile bizim olmamış, hep birileri için yaşamışız hep birilerinin olmuşuz. Yani “anladım ki” yaşadığımız hayat gerçekte bizim hayatımız değil…

Daha doğduğumuz gün birilerinin bebeği, benim oğlum benim kızım, birilerinin torunu birlerinin yeğeni oluruz sonraları ise kuzeni, amcası dayısı yengesi,  şimdiler de ki moda deyimi ile kankası oluruz.

Daha ilkokul döneminden itibaren yüksekokulu bitirene kadar birlerinin hep öğrencisi oluruz, bir sınavdan diğer sınava koşan bir maratoncu, o sıralarda fırsat ve şans bulursak gönül avcısı oluruz.

“Anladım ki” hayat bitene kadar deneme sınavlarına tabi bizlerde birer sınav manyağıymışız…

Bir fırsatını bulup spor mu yapacaksınız unutun o siz değilsiniz, takımın oyuncusu, taraftarın starı medyanın maymunun olursunuz aniden…

Daha en güzel en genç zamanın da vatanın askeri vatanın bayrağın bekçisi olursunuz…

Sonra iş hayatı başlar benim memurum benim işçim olurusunuz ama dikkat ettiniz mi sizin hayatınız değil o hayat, hayatınız işverenlerin hayatıdır artık…

“Anladım ki” para kazanmak, evin geçimini sağlamak, giyim kuşam alabilmek, seyahat edebilmek, sağlığımız kontrol altına alabilmek için işverene kiralamışız hayatımızı…

Sonra birilerinin aşkı sevgilisi hatta kocası karısı olursunuz, soyadınızı verirsiniz ya da soyadınızı atıp başkasının soyadını alırsınız, bedeniniz devreye girer onun için sevişir ona zevki tattırmak mutlu etmek için kırk takla atarsınız…

“Anladım ki” buraya kadar hep başkalarının olmuşuz, adımızı bile başkası koymuş hatta hiç bilmediğimiz seçemediğimiz başkası okumuş kulağımıza adımızı, kendimiz olduk derken bile başkalarının kocası başkalarının karısı olmuşuz…

Birileri çıkıp bize hesap vermeli, kararları biz veremiyorsak bizim adımıza verenler bizim sahiplerimiz mi ki “benimsin” diyorlar. Din adamları hepimiz “kuluz” diyor üzerine üstlük…

Kaygılarımı kazandıklarımı duygularımı paylaşamıyorsam yaşam zamanım satın almış demektir hayatımı yani “anladım ki” yaşam benim değil zamanın saatlerin…

Var mı bu dünyanın adaleti var mı hayat denilen olgunun adalet terazisi?

Haksızlıkların saygısızlıkların ihanetlerin yalancılığın riyanın sahte dostluğun hesabını soramıyorsak bilmeliyiz ki işimize gelmediğindendir ve yaşamın tamamı bizim değil bundan böyle “menfaatlerimizin” veya “çıkarlarımızın…”

Rahmetli dedem “Balcı Hoca” derdi ki; “Bakma nefes alıp verdiğine ruhun bile sana ait değil, hayatım dediğinde sadece kuru bedenin”

…

Düşünüyorum da benim dediğim hayatım aslında kibirlerimin, kaygılarımın, hayallerimin, hırslarımın acılarımın olmuş.

“Anladım ki” dostlar yaşamım hayatım dediğim hiçbir şey benim hiç olmamış meğer hep “başkalarının” olmuş…

Aklım da başkasında kalbim de başkasında…

Emanet almışız hayatı o halde sapasağlam geri teslim etmemiz gerekmiyor mu?

Peki,  yaşlanmak hastalanmak ve çaresiz kalmak acı çekmek aciz duruma düşmek de neyin nesi?

Henüz sağlığınız yerinde iken, yüreğiniz de her şeye rağmen minicik de olsa bir yer varken oraya hak ettiğiniz hayalini kurduğunuz “sevgiyi” koyun ne olur ne olmaz…

İyi akşamlar.

Erdoğan Özgenç