AnlamlandıraMAMA ve kabuleneMEME üzerine…

Anadolu kelimesi herkese farklı anlamlar çağrıştırır. Bana çağrıştırdığı kelime ise buram buram, yoğun bir çile duygusudur.

Bu topraklarda hiç eksik olmayan ve korkarım hiç eksik olmayacak, yüzyıllardır bu topraklarda yaşayan insanların en büyük ortak paydasına dair bir saptama yapacaksak eğer, aklıma adeta çullanan kelimedir çile…burnuma en keskin şekilde gelen koku, çilenin kokusudur…sonra hemen yanı başında çaresizliğin, bilgisizliğin ve umutsuzluğun kokusu karışır çilenin kokusuna…nasıl bir güçle ve nasıl bir çözülemez karmaşa ile çullanmıştır yurdumun üstüne ki daha nice yüzyıllarca üzerimizden ellerini çekmeyeceklerini, gırtlağımızda, midemizde, ruhumuzda ve her hücremizde hissettirir kendisini.

Biraz kafamızı, ruhumuzu, gömdüğümüz, gömüldüğümüz karabasanların üstüne çıkartmaya yeltenmeyelim, biraz soluk almaya, dinlenmeye, güneşi görmeye, çiçeklerin kokusunu almaya başlamayalım yeter ki, balyoz gibi, karabasan gibi çökerler üstümüze, bu duyguların bile emperyalist güçlerle iş birliği içindeymiş olduğu duygusuna kapılırsınız. Kapılırsınız da, maalesef esir kalmışlığınıza çare bulamazsınız.

Belki de bu yüzden, sırf bu yüzden, bu ülkede yazılan fikir yazılarının en ama en çoğu bizden adam olmaz saptaması üzerinedir, en değerli aşağılama serenatlarımızı, en bilimsel tavrımızı niçin adam olmayız üzerine konuşlandırırız. Bu kadar çilenin, aldatılmışlığın, sevgisizliğin ve samimiyetsizliğin üzerine ciladır yaşadıklarımız, okuduklarımız ve katmerli hissettiklerimiz.

Emperyalist planlayıcılarının uzaktan bazen kıs kıs, bazen de katıla katıla güldüğü topraklardır bu topraklar yüzyıllardır, en ucuz sermayesi insan ve en kıt şeyi de ne yaşadığını anlamak olan. Anlamamak karakterimiz, yanlış anlamak genetiğimizdir bizim artık.

Bağıra bağıra gelen felaketlerin vuku bulduğu vakit, en yürek yakan ağıtların yurdudur burası… yani ne felaketi tükenir ne ağıtları…ne saflığın, ne aptallığın en dorukları bırakır peşinizi, ne de en zalim tavırların…ama en çok ta yüzleşmeniz gereken, en fazla canımızı yakan duygu ise bütün bunları anlamlandıramamayı kabullenmek…kabullenememeği kabullenmek…ya da kabullenmeyi kabullenememektir.

Sevgilerimle,

Ünal