Anlatması zor duygulardan bir tanesi. Çaresizlik!

Tüm çarelerin, çaresizlik girdabında eriyip bitmesi midir çaresizlik?
Karşımda hıçkıra hıçkıra ağlayan yaşlı bir teyze. Eşi çaresiz dediğimiz hastalığın pençesine yakalanmış. Kanser tüm vücudunu sarmış. Doktorlar yapabilecek çok şeyin olmadığını söyledikleri halde o tüm inancıyla bekliyor eşinin yanında. İnanacak bir mucizeye o kadar ihtiyacı var ki!
Hastane koridorları ne kadar yalnızdır. Hayat sizi sınarken siz tüm inancınızla beklersiniz, bir mucize olmasını. Kalabalıktır koridorlar ama yalnızdır, üzgündür yüzler. An gelir, Bir mucizeye bağlıdır tüm umutlar. Düşüncelerin çare arar ama düşüncelerin yetersizdir gördüğün durum karşısında. O an oradan kaçmak ya da hiç var olmamayı hiç tanık olmamayı istersin.
Her şeyden vazgeçersin bu durum karşısında. Önceleri sizin için önemli olan ya da öyle olduğunu sandığınız pek çok şey anlamını yitirir. Belki de hatırlamaz olursunuz. Yaşadığınız çaresizlik her şeyi alt üst etmiştir. Bir şeyler yapabilmek istersiniz ama nafile.
Başka bir odaya çeviriyorum yüzümü; gördüklerim karşısında kendimi öyle çaresiz hissediyorum ki hiç bir şey yapamamak belki de en çok acıtan. Trafik kazası sonrası kurtarılamayan ayak, ve hastanın uyanış anındaki sarfettiği cümleleri, ayaklarımı hissetmiyorum, anesteziden mi diye sorması…
Nasıl cevaplanabilir ki bu durum. Nasıl anlatılabilir bu durum. Kelimeler yeter mi çaresizliğini anlatmaya.
Hayır hiç birkelime bu durumu anlatmaya yetmez. Hiçbir kelime onun ne hissettiğini anlatamaz, çare olamaz hiçbir cümle. Kelimeler düğümlenir ağzına; bocalarsın, işte o zaman.Hayatı bir parçası kopuk olarak yaşamayı nasıl anlatabilirsin ki. Sağlam girdiği yoldan eksik bir uzuvla dönmesi zorlar onu. Çaresizliktir onun giydiği gömlek. Kadere isyana başlar. Bakar senin gözlerine... Gözlerinde bir ışık arar. Ufak bir tebessüm ona eksik parçasını unutturur. İşte bazen de hüznün içinde ufak tebessümler bulursun; yaşama sımsıkı sarılmalar; çaresizliktir, çaren...