Anne, baba ve çocuk!

O bir babaydı, kendi çocukluğu ve çocukları ile ilişkileri gelmişti aklına!

İlk hatırladığı, babasının kocaman elinden yediği şamardı.

Kabahati çok da önemli değildi aslında.

Oyundan kopamamış eve biraz geç gelmişti sadece.

Hava kararmadan geldim işte, sevinsenize dercesine yüzüne bakmıştı babasının!

Öfke dolu bakışlarıyla karşılaşınca çok korkmuştu.

Neden bu kadar çok sinirlenmişti babası, anlayamamıştı.

Babasının bazen işten gergin geldiğini, annesinden çok dinlemişti ama!

İyi de, kendisinin ne kabahati vardı ki?

Hem sizler için çalışıyorum demiyor muydu, bizi dövmesi nedendi o zaman?

Bazen aslan oğlum derdi babası kendisine, bazen de haylaz!

Ne zaman nasıl tepki alacağını bilemiyordu.

Annesi, babasının aksine, çok şefkatliydi.

Ama uslu olduğu zamanlarda geçerliydi bu sevgi, şartlı bir sevgiydi yani.

Hoşlanmadığı bir şey yaptığında, seni doğuracağıma taş doğursaydım sözünü duyardı hep.

Acaba benim gerçek annem babam sizler değilmisiniz diye düşündüğü anlarda olmuştu.

Bazen annesiyle babası, sık sık kavga ederlerdi.

Neydi problem, anlayamaz dı hiç.

Asık suratlı anne baba arasında yaşamaktan, suratsız bir çocuk olmuştu artık.

Evlerine bir misafir geldiğinde ise, keyfi biraz yerine gelirdi.

Ne kadar gergin de olsalar misafirin yanında gülümserlerdi çünkü.

Yalancıktan da olsa onları öyle mutlu, kibar, konuşkan görmek hoşuna gidiyordu.

Hoşuna gidiyordu da, neden biz bize iken böyle davranmıyorlardı ki?

Biz komşulardan daha mı değersiziz diye düşünüyordu..

Güleç yüzlü ama karnesi zayıf dolu, komşu çocuğundan değersiz olduğu kesindi!

Babası onu kucağından indirmezdi çünkü!

Onu kıskanıyordu, gizliden!

Televizyonda ki küçük ev dizisinde yaşananlar, gerçekten olabilirmiydi acaba?

Çocukların, babalarının omuzunda gezmeleri, falan!

Hemde, taaaa o eski devirlerde!!