Anne-baba ayrılığı

O kadar üzülürsünüz ki... Çok sevdiğim arkadaşımın ve daha birçok insanın başına gelmiş olaylardan birisi, kötü birşey değil belki de ama ya onlar için bölük pörçük aileler unutulan anılar yok olan aile...

Onlar için zor hem de çok zor... Daha dün mutlulardı, yavaş yavaş kavgalar anlaşmazlıklar köpürmeler başlayınca ellerinde soluğu alır boşanma davaları...

Onların düşünmediği belki de bir an için unuttuğu tek şey vardır çocuklar!!! Onlar ortada kalmışlardır onlar için hayatın anlamı kalmaz bazen ölmek isteyenler intihara kalkışanlar bile olur. Bu aileler acaba bu durumdaki çocuklarını hiç düşündüler mi? Acaba biz doğru yapıyo muyuz dediler mi?

Belki onlar da haklılar daha çok süremezdi bu ilişki böyle yaşanmazdı, tamam onlar da bir yönüyle haklılar değil mi? Çok zor gerçekten herkes dağılır, bölünür bazıları bu durumdan mutlu olsa da çevremden gördüklerime göre bazıları da pek mutlu olmaz yani bir yönden de...

Ben arkadaşımın yüzüne baktığımda o acıyı görüyorum sanki, ben de yaşıyorum babasının ve annesinin kendisini tamamen unuttuğunu düşünüyor. Kendini yalnız hissediyor, peki bunu hakedecek ne yaptı o? Neden bütün bunları yaşamak zorunda. Hayat bize bayağı gülüo kıs kıs hem de:)

Mutlu olmamızı çoğunlukla istemediğini düşünüyoruz, siz de ona gülün "ayaktayım, yıkılmadım" deyin...

Evet, arkadaşım o zamanlar çok üzülüyordu, şimdi annesi de evli babası da... Ama o mutlu değil. Hala kendisinin yalnız olduğunu düşünüyor. Anne mutlu, tek mutsuz yön var biricik kızından ayrı. Baba mutlu onda da tek sorun var, kızı eve gelmiyor, kız yani arkadaşım hiç kimsenin artık onu sevmediğini düşünüyor.

Burdan anne ve babalara birşey demek istiyorum...

Sonuna kadar haklısınız, yürümeyen bir ilişki daha fazla devam edemez ama bir düşünün ya çocuklar onlar için hiç iyi olur mu bu? Hadi ayrıldınız diyelim, çocuk zaten çok duygusal olur o dönemde kendi evlenme işlerinizle veya yaşantınızla uğraşırken lütfenn çocuğunuzu görmekte aklınıza bir ara gelsin!!!