Anne Baba Olmak

    Hepimiz bir anne ve babadan var olarak geldik bu dünyaya. Karnımız doyuruldu , üstümüz başımız değiştirildi kısacası tüm fiziksel ihtiyaçlarımız karşılandı. Peki ya duygusal ihtiyaçlar? Ne kadar yatabiliyoruz anne babamızın kucağında ? Birlikte ne kadar gülebiliyoruz ya da dertlerimizden bahsedip ağlayabiliyor muyuz?

    Çoğu insan ebeveynin rol model alarak büyüyor. Aslında her çocuk öyle biliyoruz ama kimisi çocukluğunda yaşadıklarından dolayı bu modellemeyi kabullenmeyebilir. Ebeveyni örnek alan çocukta sıkıntı büyüdükçe patlak vermeye başlıyor. Sevilmeyen, başı okşanmayan , takdir edilmeyen , onayanmayan , susturulan çocuk büyümeye başladıkça 'ileride ben böyle bir anne ya da baba olmayacağım ' diyor. Zaman geçerken bilinçaltına yerleşen kötü kodların farkında olmadan mükemmel ebeveyn olma hayali kuruyorlar. Sonunda bir gün anne yada baba olduğunda başta kurduğu toz pembe  hayallerin yavaş yavaş griye döndüğünü farkettikçe kodlar aktifleşmeye başlıyor. İstekleriyle yaşayışı uyuşmayan insanlar gibi hırçınlaşmaya , çocukluğunda yaşadığı her ne varsa kendi çocuğuna uygulamaya başlıyor. Çünkü onun anne babası da baş edememişti kendisiyle , demek ki kendisi de bu durumlarla  baş edemeyecek diye su koyuverir. Öğretilerini uygulamak kolay gelir mücadele ruhunu kaydeber.

    Hayalleri ve geçmişi arasında bocalayan , ikilemde kalan çok ebeveyn var. Eminim ki kimse çocuğuna kızma , bağırmak istemiyor ama bir yandan da oyuncak misali istediği kalıba girsin verdiği komutları uygulasın. Varmak istediğimiz yerden ziyade hayatın sürüklediği yere gidip standartlaşıyoruz. Oysa tüm bu zorlukların yanı sıra en büyük lütuf değil midir evlat sahibi olmak?