Anne baba olunca ilişki biter mi

Birçok çift, özellikle doğumdan sonra tartışmalarının arttığını ifade ediyor. Çocuk yetiştirme konusunda hem fikir olamamaları ya da yeni bebeğin sorumluluğu ile birlikte yükün eşlerden birinin üzerinde olması bu tartışmaları ateşliyor. Sonrasında genelde annenin çocuğuna yoğunlaşması, babanın sadece yardımcı olarak kalması, hatta pek çok ailede babanın yardım rolünü aile büyüklerinden birinin üstlenmesi, birikim yaratmaya başlıyor. Uykusuzluktan gözleri kızarmış anne, saçını bile tarayacak zaman bulamadıkça sinirler gerilmeye başlıyor ve oklar direkt babaya yöneliyor.

Doğum sonrası sürecin nasıl yönetilmesi gerektiği, başlı başına bir yazı konusu. Ben, bu zor dönem atlatıldıktan sonra bazı evliliklerde kalan tortulara dikkat çekmek istiyorum.

Çocuk sahibi olmak, dünyanın en güzel duygusu. Yavrunuzun boynunu koklamak, gülümsemesini izlemek vazgeçilemez bir duygu. Ancak bireylerin ve evliliğin mutlu sürmesinin gereği olduğu kadar aynı zaman da çocuğumuza karşı da sorumluluğumuz, ona mutlu bir aile hayatı sunmak.

Bir çok çift, çocuğunun doğumu ile birlikte karı koca, kadın erkek kimliklerinden sıyrılıp anne baba kimliğini giyer. Elbette yeni doğan dönemi özel bir dönem ve yoğun olarak anne baba kimliklerimizi ön plana çıkartmamız bu dönemin doğal bir sonucu. Ancak zaman ilerleyip, çocuklu hayatımızın getirdiği yeni düzene alıştıkça, kimliklerimizi de bir dengeye oturmamız gerek. Elbette baş başa geçirilen zamanlar azalıyor, kendi ihtiyaçlarımızdan önce çocuklarımızın ihtiyaçları geliyor fakat, karı koca olarak kalmaya da özen göstermek, şartlarımızı ona göre düzenlemek gerek.

Özellikle kadınların içgüdüsel anaçlıkları ve çocuklarına karşı aşırı düşkünlükleri bir çok evliliğin bitmesine zemin hazırlayabiliyor. Tüm vakitleri çocukla geçirmek, çocuğuyla uyumak, onunla uyanmak, eşiyle geçireceği vakitleri ihmal etmeye başlamak, evlilikte boşluk yaratmaya başlıyor. Kendisini eş ya da kadın gibi değil de sadece “anne” olarak hissetmesinin sonucunda, eşinden uzaklaşmaya, onu da sadece “baba” olarak görmeye başlıyor.

Aynı paralelde birçok erkek de doğumdan sonra eşini sadece “anne “olarak görüp, sevdiği kadına göstereceği ilgiyi çocuğuna yönelterek, kendisini salt “baba” olarak konumlandırıyor.

Sonuçta, bir bakıyorsunuz ki baş başa geçirilen hiç zaman kalmamış, çocukları dışında konuşulan bir konu yok.

Çocuğumuzun fiziksel ihtiyaçları kadar ruhsal ihtiyaçları da önemli. Çocuğumuza karşı en önemli yükümlülüğümüzün mutlu olmamız olduğunu düşünüyorum. Bireysel olarak huzurlu, mutlu olacağız ki, gülümsediğimiz zaman gözlerimiz de gülecek ki, biz de çocuğumuzu mutlu bir birey olarak yetiştirelim. Bireysel mutluluğumuzun en önemli gereği ise, sevgi ve ilgi görmek.

Evlilik özen ister. Sevgi paylaştıkça artan, mutluluk paylaştıkça bulaşan bir duygu. Evliliğin temeli de, uyumlu anne baba olmanın temeli de arkadaş olabilmekten geçer. Özen gösterilmeyen, paylaşmak için zaman ayrılmayan arkadaşlıkların zaman içinde uzaklığa mahkum olması kaçınılmaz. Kendinize, hayat arkadaşınıza zaman ayırmayı, birlikteliğiniz için özen göstermeyi hiç unutmayın.

Sevgiler