Anne babalar çocukları arasında ayrım yapar; ayyaş oğlumla melek kızımı bir tutamam herhalde

Tabi tersi de olabilir; sürtük kızım, aslan oğlum… Ya işte hepsini ben doğurdum, dokuz ay karnımda taşıdım; çocuklarımın hepsi de benim kanım, benim canım…

Duygusal şeyler bunlar, gerçek hayatta karşılığı yok…

Gerçekte anne baba için çocukları da diğer insanlar gibidir. Nasıl diğer insanları beğenir, kızar, güzel der, çirkin bulursak çocuklarımız da aynı.

Oğlu ya da kızından yaka silken anne babaların tepkileri sadece onların davranışları için mi? Kuzguna yavrusu Anka görünür derler de Anka kuşunu hiç görmedik, belki de çirkin bir şey.

Millete hayret ediyorum ya, sümüklü çocuğunu seviyor; kızım Hülya Avşar oğlum Tarık Akan iken ben böyle değilim!

Beğenme de aynıdır, başkalarını nasıl beğenirseniz çocuklarınızı da öyle beğenirsiniz. Başkalarının çocuklarını kendi çocuklarımdan daha fazla beğendiğim zamanlar olmuştur. Kimin çocuğu olursa olsun iyi iyi, güzel güzeldir. Ellerin beşiklere sığmayan balaları dururken kucağımdaki çirkin velede aslan parçası diyemem herhalde!

Çocuğuna küfreden baba biliyorum. Arabaların altında kalsın diyen, evlatlıktan reddeden…”Benim için çocuklarımın hepsi bir” mümkün değil… Babam rahmetli ağabeyimi benden daha fazla döverdi, o çok suç işlediği için değil, ben okuyordum; gururuydum adamın… Hani ayrım yoktu!

Bu anne baba denen tayfanın çocuklardan birini ya da ikisini diğerlerinden ayrı tuttuğunu her zaman görebilirsiniz. Sakın ha çocuklar, annemiz babamız hepimizi aynı ölçüde sever demeyin; onlara bile kendinizi ispat etmeniz, sevdirmeniz gerekir. Sizler Mars çocuklarısınız, hala bu devirde Kuzgun-Anka masallarına inanmazsınız herhalde.