Anne benim babam niye öldü?

Küçükken o minik elimi babamın elinin üzerine koyar ve babamın ellerinin ne kadar büyük olduğunu düşünürdüm. Benim babamın elleri ”büsbüyük” tü. Babam bana bakar ve gülümserdi :) O zaman derdim ki kimse bana zarar veremez çünkü babam beni o “kocaman elleriyle “korur. Küçük bir kız çocuğu için “baba” ne demektir bilirim (Hala da büyümedi o kız çocuğu o ayrı konu).

Babamla konuşmayı çok severim, dinlemeyi çok iyi bilir çünkü, önce benim hararetli anlatışımı gülümseyerek, dikkatle dinler; sonra istersem yorum yapar.

Bazen insan sadece dinlensin istiyor…

Babam karşımdayken bir şeyi anlatmaya gerek yoktur bu gün olduğu gibi… Benim güzel kızım diye başlıyorsa konuşmaya bu, ”hayrola neye canını sıktın ?” demektir.

Bir kız çocuğunun babayı yaşayabilmesi çok güzel bir şey…

Dün bir akrabamızın düğünü vardı. Kuzenim babasıyla dans etmek istedi(dokuz yaşında tatlı mı tatlı bir kız) babası kollarından tuttu uçurarak dans etmeye başladı minik prensesiyle…

O sırada bir başka kuzenim ağlamaya başladı. Hepimiz şaşırdık ortada ağlanacak bir durum yoktu bizce. Annesi yanına gitti. Kadın da ağlamaya başladı sonradan öğrendim ki annesine “ANNE NEDEN BENİM BABAM ÖLDÜ! ÖLMESEYDİ O DA BENİMLE BÖYLE DANS EDERDİ !“ demiş. Hepimiz donduk, çok üzüldük. İşte o an sözcüklerin bittiği andı. Ne denilebilirdi ki hangi avutucu söz işe yarardı bu durumda. O an içimden şu dua geçti:

“Allah’ım hiçbir kuzucuğu, anacığından babacığından ayırma!”

Boşanan anne ve babalara ibret olması dileğiyle…