Anne Olmak…

Anne olmak… Anne olabilmek… Mucizevi…

Biyolojik sürecin en başında anlıyorsunuz, hiçbir şey tesadüf değildiri… Hayat anlam katarken hikayenize, siz değer kazanıyorsunuz. Artık sizde can bulan bir varlığın odak noktasısınız, en değerlisi, en azından ilk birkaç yıl…

Hamilelik hiç de kolay bir süreç değil. En azından benim için öyle olmadı. Aile büyükleriniz, akrabanız yoksa yanınızda daha bir zorlanıyorsunuz. Küçük bir terslikte en kötüsünü düşünüyorsunuz mesela. Her an kendinizi, daha doğrusu içinizdeki canı dinliyorsunuz. Her şeyin yolunda olduğuna inandığınız anlarda, sağlıklı doğacak mı endişesi rahat bırakmıyor. İkili, üçlü, dörtlü testler… Bir ayağınız hastanede oluyor. Her ultrasonda, kalbiniz bebeğinizinkiyle aynı ritme giriyor.

Hayat bana mucizesini gösterdi. İki sağlıklı çocuk verdi.

Ben anne olduğumda anladım. ‘’Neyi?’’diye sormayın.  Büyüdüm, olgunlaştım, değiştim ve değiştirdim dünyanın kaderini.  Anne olduğumda, bir başka sevdim annemi.

Annelik; mesleğimin ve çoğu zaman da eşliğimin önüne geçti. İşimi bıraktım. Eşimden anlayış bekledim, çok değiştiğimi söylediği zamanlarda. Hormonların etkisiyle çok ağladım. Yaşları birbirine yakın iki çocukla ilgilenmenin zorluğunu yaşadım. Ama… Hep şükrettim.

Annelik her kadına yakışmaz bence. Her kadının içinde annelik potansiyeli yoktur. Öyle olsa, terkedilen, dövülen, işkence gören çocuklar olmazdı. Daha bugün izlediğim bir programda; çocuklarını, her birine isim verdiği sopalarla döven bir kadın gördüm. Çocukları defalarca evden kaçmış. Bu kadın da anne… Anne mi ya da?

Önümüzdeki hafta Kurban Bayramı… 1 Eylül, bayramın 1. günü ve annemi kaybedişimin 3. yıldönümü… Ona yazdığım her mektup artık cevapsız. Annesizliğimi, anneliğimde doyurmaya çalışıyorum.

Gün akşam oluyor. Kızıl bir gölge kaldı güneşten bir de annemin yüzü.