Anne Olmak

Bir anneler günü haftası kendimi eksik hissediyordum. Büyük kızım Aliye yanımdaydı ama küçük kızım Zeynep Eskişehir' de okulda olacaktı çünkü sınavları vardı. Annem de Eskişehir' deydi. Çok istemiştim o pazar  Eskişehir'e gidebilmeyi böylece hem anneme hem kızıma kavuşacaktım ama olmamıştı.

"Evladı gidemezse, annesi gelir."
Kucağımda ki bebek sanki beni tanımak ister gibi baktı yüzüme göz göze geldik. Bana dünya durdu gibi geldi. Böyle bir duyguyu daha önce hiç bir şeyde yaşamamıştım. Sanki kalbim büyüyordu. Bir korku sardı içimi. O kadar küçük ve muhtaç görünüyordu ki ama bir o kadar da güçlü.

Ben korkuyla ona bakarken birden ağlamaya başladı bebek bir an ne yapacağımı bilemedim sonra kollarım sanki önceden biliyormuş gibi sarmaladı onu ve bastı bağrıma. Hafif hafif salladım ne yaptığımı bilmeden uzatıp dudaklarımı alnına dokundurdum. “Sus       İşte o anda ne yapmam gerektiğini biliyordum artık. Bütün ömrüm boyunca onun için yapmam gereken tek şey onu sevmekti. Kalbim onun için büyümüştü duyduğum sevgi o kadar büyüktü ki bütün evrenin o kalbin içine sığması gerekiyordu çünkü bir çocuğu sevmek demek tüm evreni sevmek demekti.

      İkinci kızıma hamile kaldığımda çok merak ediyordum. Nasıl olacaktı acaba? O kadar seviyordumki ilk çocuğumu ikincisine karşı hislerim ne olacaktı? Kalbimde ki bu büyük sevgi ikiye mi bölünecekti yoksa? Hayır. Minik kızımı kucağıma alınca hissettiğim şey bölünen bir sevgi değildi. Şimdi kalbim tekrar büyümüş ve yeniden aynı büyüklükte ikinci  bir sevgi ile dolmuştu. Artık evrenimin sınırları şimdi daha genişti. Her şey bir öncekiyle aynı, her şey bir öncekiyle eşit. Anladım ki annelik bölünebilen bir şey değil. Çoğalan bir şey. Annelik geçen bir şey de değil. Sevgi üzerine kurulu dünya da annelik sevgiye eşdeğer olan tek şey. Çünkü anne evladından asla vazgeçmez.