Anne sıcaklığında soğuk sandviç

Paranın milyon dolarla, stresin binlerle ifade edildiği plazaların önünde gördüm kendisini. Seyyar camlı arabasına taze sıcak bagetlere soğuk sandviç hazırlıyordu özenle. Salamların, kaşarların, yeşilliklerin dizilişinde bile hissediliyordu yılların kendisine mirası anne düzen ve özeni.

50'li yaşlarındaydı, ellerindeki çizgileri hijyen için taktığı eldivenler gizlese de, yüzündekileri ortaya çıkarıyordu sıcak, içten gülümsemesi.

Onu diğer seyyar satıcılardan ayıran neydi? Kadın olması mı? Hayır! Çok kadın seyyar satıcı görmüştüm çiçekçisinden simitçisine, köftecisinden nohut pilavcısına; ama o farklıydı. Seyyar camlı arabasındaki düzen, temizlik de değildi sadece.

Onu farklı kılan en önemli şey, o sandviçleri, oluşan müşteri kuyruğuna rağmen, çocuğuna sabah beslenmesi için sandviç hazırlayan bir anne sıcaklığı ve özeni ile hazırlamasıydı tek tek.

"Nasıl istersin yavrum?" ve "al yavrum" cümlelerinin sonundaki o "yavrum" kelimesini söylerkenki ses tonu inanılmaz içten vurucuydu...

Sabah kalktığı andan itibaren koşuşturma içinde boğazından bir lokma bile geçmemiş, kahvaltısını masasında aldığı sandviç ve poşet çay ile yaparken maillerine bakacak yoğun plaza çalışanları sabırla bekliyordu önünde.

Her sabah müdavimi olmuş, ona ismiyle hitap eden, o zamanla yarışan plaza çalışanlarına sandviçin yanında tatlı bir anne sıcaklığı veriyordu.

Ben de sabırla sıramı bekleyip kendime bir tane paket sandviç aldım ondan ve mailerime bakıp ilk lokmamı ısırırken aklıma Ankara’daki annem geldi…