Anneciğim yangın yeri yüreğim

“Annelerinden doğup da, annelerini göremeyenlere,

Annelerini yaşayamayanlara,

Bu şiirim armağanım olsun…

Öner Samanlı”

Anneciğim sende kalan,

Sensiz ve sessiz kalan,

Anneciğim inan,

Yüreğim bende,

Bir yangın yeri…..

Sanıyorum ki biliyorsun aklımdan geçenleri,

Biliyorsun biliyorum,

Çünkü melekler bilirlermiş her şeyi…

Terk edip gittiğinde ben anlamamıştım,

Anlamamıştım ki ölüm denilen gerçeği,

Çünkü biz kullar bilemeyiz her şeyi….

Anneciğim demeyi bile bilmeden,

Birlikte olduğumuz dokuz aydan sonra,

Ne kokunu, ne de sesini duyduğum…

Anneciğim diye koklayamadan,

Okşamanın ne olduğunu yaşayamadan,

Gidip habersiz, bırakıp niye gittin bu ölümlü bebeği., ..

Büyüdüm, belki adam oldum,

Belki de kaldım ham adem,

Anneciğim acımı ne bilsin el alem…

Sözde büyüdüm, baltalara sap oldum,

Sözde sevip sevildim göz açıncaya kadar,

Anneciğim, hayırsız olur sandın damı gittin,

Özde kaldım ya sensiz, yüreğim buna yanar…

Benim her anneler gününde yüreğim burkulur,

Anneciğim sensiz ben her günüm kahrolur,

Derler ya ana gibi yar bulunmaz,

Deseler ki bir köşesinde dünyanın annen,

Felç olmuş olsam annem, gelir seni bulurum…

Annem annem, resimlerde güzel annem,

Annem annem, bu acıyı ne bilsin ki alem,

Annem annem, alsan bir dakika izin Rab’bimizden,

Koklasam teninin sıcaklığını, yaşasam derinden…

Anneciğim şiirlerime döktüm senli yüreğimi,

Anneciğim gelirsin belki diye gül serdim yollara,

Anneciğim vallahi adadım bu ömrümü umutlara,

Anneciğim, bende çok ama çok güzel ve özelsin,

Anneciğim annesi olan benim acımı ne bilsin…

Öner SAMANLI

10 Mayıs 1980

Köln