Anneler günün kutlu olsun

Seni ilk buğday tenin yumuçuk gözlerin ve gülen yüzünle tanıdım.Parçalanmış çocukluğumun en güzel ve en özel karesi idi bu görüntü.Koştun kollarını açarak sıkıca sarmaladın beni.Nerden bilirdim sıcaklığını son hissedişim olduğunu…

Okula başlamıştımda hani çoraplarıma geçirdiğimiz lastikler bacaklarımı sıkıyordu.Sen her sabah alaca karanlıkta beni sırtına alır okul yolunu benle beraber giderdin ne zaman okula yaklaşsak sırtından özene bezene indirir son dem takardın o sıkan çorap lastiklerimi. Yanağıma kocaman bir öpücük kondururdun.Okul çıkışı yine aynı yerde beklerdin o yülen yüzünle ve ilk iş çorap lastiklerimi çıkarmak olurdu.Lastiklerin sıkmış olduğu bacaklarımı ve lastik izlerini ovalardın ilk önce.Canımı acıtmadan. Nerden bilirdim son dokunuşların olduğunu...

Sınıfta; bu gün anneler günü dedi öğretmenimiz.

_Annelerinize hediye aldınızmı?ben susup kalmıştım çocuk aklım ermemişti anneler gününe.Henüz öğrenmemiştim böyle bir adeti.O gün eve gelişim bir başka oldu zaten gündüzden başlamıştım ağlamaya ben ne hediye vereceğim anneme diye kapanmaya yakındı gözlerim.Şişmişti.Sen bile susturamamıştın beni .Ta, ki sandıkta duran elbiselik kadife kumaşı paketledin getirdin sana hediye edeyim diye.Silmiştin göz yaşlarımı incecik narin ellerinle.Çocuk aklı işte hemende kanmıştım ve o hediyeyi sanki sen hiç görmedin ben kendim almış gibi sana vermiştim.Sense sıkıca sarılıp saçlarımı okşamış kokumu içine çekmiştin.Bende tıpkı senin yaptıklarını yaptım, seni taklit etmiştim. Sıkıca sarılmış senin gibi senin kokunu içime çekmiştim.Nerden bilridimki bu kokuyu, anne kokusunu son kez taddığımı. Bir nefes olan kokunu bir ömür boyunca saklayacağımı.

Yinede şanslıydım azda olsa senle bunları paylaşmıştım.Bırakıp gittin bizi;hadi ben neysede ya benden küçük kardeşlerimi…. Onlara nasıl kıydın.Nasıl yumdun gözlerini bir aylık yavruna.Bizden üstün tuttuğun bir sözünü iki etmediğin biricik oğlunu kime emanet ettin.Sarı kızlarım, papatyalarım deyip saçlarını taradığın tellerini incitmeye kıyamadığın yavrularını kime güvendin gittin. Yumdun yumucuk gözlerini.

Henüz hazır değildim anne olmaya daha yaşım yedi.Beni hayata hazırlamamıştın.Senin kıyamadığın gözünün nuruydum ben ama hayat bize kıydı.Çabuk öğretti kadınlığı, anne olmayı.Daha düne kadar evcilik oynarken nerden bilecektim bebeklerimin kardeşlerim olacağını.Naylon bebek yerine bir aylık kardeşimin bezini değiştireceğimi.Yalancıktan yerine sahici mama pişireceğimi.Bebeklerime elbise yerine kardeşlerimin sökük kıyafetlerini dikeceğimi.İlk ve son anneler gününü kutladığımı; nerden bilirdim.

Emanetlerini elimden geldiği kadar korudum kolladım büyüttüm.ama sanırım sende tez fark ettin gittikten sonra bu kadar yükün benim minicik omuzlarıma ağır geldiğini yada kim bilir belki de içimizde en çok onu sevdin.Kıyamadın ardında bırakmaya aldın onuda yanına.Biz geride kalan kardeşler daha bir sarıldık birbirimize kenetlendik.Kol verip kanat olduk birbirimize.Her birimiz anında büyüdük. Senin bebeklerin şimdi birer yetişkin. Anne oldu baba oldu.Üstelik yavruları da oldu. Anneler gününü kutlar olduk ama hep bir yanımız eksik.Göz yaşları sevinçten değil senle kutlayamadığımız anneler gününün üzüntüsünden.

Annem senin yerine beni koydular beni aradılar beni sordular, sevinemedim, mutlu olamadım, kimbilir belkide kıskandım.Benim anneler günün kutlu olsun canım annem deyip sarılacağım sen yoktun..

Erişemediğin yaşlardan geçtim

Tatmadığın mutluluklardan içtim

Ama olmadı;tadım eksik

Mutluluğum hep yarım kaldı ANNEMMM