Anneler gününe dair

Geçtiğimiz ay içinde çalıştığım okulda 3 öğretmen arkadaşımın annesi çeşitli sebeblerle vefat etti. Hepsinin arka arkaya gelmesi bizim de çok moralimizi bozdu. Bir tanesi hariç diğer ikisi hiç beklenmeyen bir şekilde göçüp gitmişti öbür diyara. İki tanesi şehir dışındaydı okula döndüklerinde görüşebildik. Bir tanesi İstanbulday'dı ölüm haberini alır almaz evine gittik acısını paylaşmak için. Arkadaşa elimizden geldiğince destek olup acısını mümkün olabildiği ölçüde (ki bu ne kadar mümkün tartışılır) azaltmaya çalıştıktan sonra ayrıldık evden.

Oradan çıkıp eve geldim. Annem minik oğlumla mutfaktaydı. Bir yandan yemek yapıyor bir yandan oğlumla oynuyordu. O an içimden anneme sarılmak geldi. Yaşadığımız ölüm acılarından sonra benim de annemi aniden kaybetme ihtimali gerçeği sardı tüm benliğimi. Kaybedersem ne yapardım? Onsuz kalmayı hiç düşünmemiştim ama arkadaşlarımın yaşadıkları bir gerçeği hatırlattı bana.

Ben de size hatırlatayım istedim. Anneler gününü beklemeyin lütfen. Mümkünse hemen şimdi sarılın annenize, yakınınızda değilse telefon edip halini hatırını soru verin. İhmal ettiğiniz bir ihtiyacı varsa en kısa zamanda halledin. Yoksa bir tane arkadaşımın durmadan tekrarladığı kelimeyi siz de tekrarlamak zorunda kalabilirsiniz. "Keşke..." Anneler günü yaklaşırken anneyi kaybetmek daha acı olsa gerek. Kimin ne zaman ne şekilde bu diyardan ayrılacağı belli değil. O yüzden geç kalmadan bir an önce ben tüm anneleri canı gönülden kutluyor, yaşlı annelerimizin ellerinden öpüyorum. Anne olmak gibi kutsal bir görevi başarıyla tamamlayıp hakkı rahmetine kavuşan tüm annelerin de yattıkları mekan cennet olsun diyorum.

Tüm blog yazarı olan annelerin anneler gününü canı gönülden kutluyor, çocuklarıyla sağlıklı, mutlu, uzun yıllar diliyorum.