Anneler sabun kokar

Komşu Hatice teyzenin çatısı
Kızıl kırık kiremitler
Kilitli kapılar, yorganın altı
Ten tende ediyor fütursuzca bayram
Ağarmadan gün
Can yakıyor
Can
Dikleniyor göğe
Ötüyor bizim paçalı horoz
Üüüüüüüüüüüüüüüüüüüüüüüüü
Üüüüüüüüüüüüüüüüüüü 

Ah sabun kokulu anneler
Elleri ince ve ağır işçi
Her kese darbesinde
Süzülüyor imbikten çile 

Alıyor veriyorlar
Tartıyor biçiyorlar
Ağır kantar
Ölçü hassas
Kalın aba
Çiçekli basma 

İçten içe
Söyleniyor
İç çekerek
Susmuyor asla
Baş duman duman
Sönmüyor yürekte volkan
Sallanıyor
Yıkılmıyor
O âli
O veli dağ 

Ah sabun kokulu anneler
Artırdığı dişinden kovuğundan
Yastığın altında tarihi geçmiş sarı liralar
Yarınlara düzdüğü çeyiz
Dar günlere ışık 

Ah babalar duymasın
Görmesin ağabeyler
Dayılar kızar
Unutmadan! Ya amcalar
Günler günleri kovalar
Kedilerin yarası var
Sızılar
Sızılar
Ah sabun kokulu anneler
İnceden inceye
İçlerinde yangın saklar
Geceyi gündüze ekler
Gündüz kovalar zamanı
Kesilir takati ömrünün
Yeşerir dilinde sabır
Keseler
Fetih ettiği dört duvar
Buğulu gözler
İki kürek kemiği arasından yol alır
Eli mahkûm
Yağmur gözyaşı okyanus 

Ah! Anneler sabun kokar
Etinle kemiğinle
Her buluştuğunda suyla
Arınır sıkıntılardan
Şevkle çırpar kırık kanatlarını
Örter üstünü şefkatle yamalı dünya 

Ah! Geçer gider ömür
Burnumuzun direği sızlar
Kâh sessiz
Kâh deli rüzgâr
Söyler türküsünü bağrı yanık
Bir tek yadigâr kalmış
O bir kalıp beyaz sabun kokusu 

___ Sabun köpüğüdür hayat!
uçan renkli bir balon
sönmüş kireç kuyusu
Bir bakarsın ak pak eder
Bir bakarsın kaydırır ayağımızı
Biz istemesek bile
Sıkıca kavrar
Annelerin ruhu elimizden tutar
Tutar kaldırır düştüğümüz yerden
Okşar
Okşar
_Canın yandı mı yavrum?
_Canın yandı mı? Der, söylenir .. 

Anneler sabun kokar
Mevsim yaz
Bedenim ayaz
Çok üşüyorum...
Annem de yok artık. 

Nil Alaz 2007