Anneler ve kızları

Öyle ilişkiler vardır ki insan hayatında hiçbir zaman unutulmaz. Birbirlerine yükledikleri misyonla yıllar içinde gökkuşağının binbir değişik rengine bürünse de hep içimizi ısıtır, hep yanımızda, hep kalbimizin en özel yerindedir. Yaşamımız boyunca içimizi titreten bu eşsiz sevgi armonisinin kahramanları ise çok özel bir ikilidir.

Anneler ve kızları…

İki farklı nesil, iki farklı yaş aralığında salınan…

Ama her zaman beraber atan bir yürekle…

Bir kız annesi olmak ve annesinin sevgisiyle büyüyebilecek kadar şanslı bir kız çocuğu olarak doğmak…

Anneler ve kızları…

Birbirlerinden kopartılamayacak kadar sağlam ve derin bağlarla bağlı olan bu güzel ikili için dile getirilecek o denli anlamlı söz var ki… Doğduğu andan itibaren cicili bicili rengarenk giysilerle süslediğimiz , kendimizden çok onların mutlu olmasını dilediğimiz kızlarımız; canımızın, kanımızın birer parçası olarak yetişirken zaman içinde bizlerin en yakın arkadaşı, sırdaşı ve dostu olan kalbimizin en değerli varlıkları…

Bunu başarabilen şanslı annelerdenseniz değmeyin keyfinize…

Ama ne kadar genç yaşta anne olursanız olun; aradaki yaş ve nesil farkına yenik düşüp herkes kendi çağının diretmelerini öne sürüyor, kendi yaşını yaşamak istiyorsa; kalplerdeki o yoğun sevgi bile çatışmaların, kavgaların önüne geçemiyor ne yazık ki. Biz anneler kızlarımızdan daha çok olgunluk beklerken ve herşeyi kendi neslimizle kıyaslarken; kızlarımızda biz annelerin aşırı düşkünlüğünü, her şeylerini paylaşacak en yakın arkadaşları olma isteğimizi, gelecekleri ile ilgili endişelerimizi anlamak istemiyorlar belli ki… oysa ki bu güzel ikilinin sırdaşlığı, arkadaşlığı, sımsıcak sevgileri kavgalarından, tartışmalarından çok daha önemli bence ve dile getirilmeli özgürce.

Geçtiğimiz yıllarda Mersin’de, Konya’da ölümle sonuçlanan anne kız tartışması; Pakize Suda’nın kız kardeşleri ile beraber annesiyle hep çatıştığını anlatan köşe yazısı, bunu hastalıklı bir sevgiye benzetmesi, ’’ anneler ve kızları hiçbir zaman anlaşamazlar’’ diyerek kesin hüküm koyması, hatta bunu kadınlar arası düşmanlığa benzetmesi… o dönemlerde beni çok düşündürdü ve üzdü açıkcası.

Yaşamı boyunca annesiyle arkadaş olan ve hiçbir çatışma yaşamayanlar için anlaşılması zor olsa da çevremden edindiğim izlenimler bu örneklerin çoğunlukta olduğunu gösteriyor.

Bunun nedenini çoğunlukla ‘baskın karakter hegemonyası’ na bağlıyor konunun uzmanları.

Bu tarz insanlar yaradılışları gereği hemen her şey üzerinde söz sahibi olmak isteyen, kurdukları otorite zincirinin koparılmasına asla izin vermeyen kişiler ve anne olduklarında da bu özelliklerini devam ettiriyorlar özellikle kızlarına karşı. Sevdiklerini o zincirin içine hapsettiklerinin farkına dahi varmadan kurdukları düzenin en iyisini olduğunu düşünüyor, bu düşüncelerinden taviz vermiyorlar. Adeta ‘’benim dediğim doğrudur, seçtiğim yol yürünecek en doğru yoldur’’ diyerek inat ediyorlar. Sevdiklerinin hislerine, düşüncelerine zaman ayırmayı, istediklerini dinlemeyi akıllarına dahi getirmiyorlar. İşte böylesi baskın karaktere sahip bir anne kızıyla istemese de sürekli çatışmalar yaşıyor. İşleri hayli zor olan kızları ise yaşantılarının büyük bir bölümünü kendilerini annelerine beğendirmekle, bir iki övgü dolu sözü duymak adına çabalamakla geçiriyor. Kendi mutluluklarını hiçe sayıp sadece annelerini mutlu etmek adına didinip duruyorlar. Annelerinin istediği mesleği seçip, yine annelerinin önerdiği eş adayı ile evleniyor ve bir gözleri annelerinde onlardan bir iki güzel söz duymak istiyorlar. Övgü dolu sözler duymak bir yana her yaptıkları eleştirilince de zaman zaman didinmelerinin boşa gittiğini görüyor; içe kapanık, mutsuz bireyler haline geliyorlar. Geçen zaman içinde kendi mutsuzluklarını daha fazla ört bas edemedikleri patlama anlarında ise anneleriyle karşı karşıya gelip hiç istemedikleri sözleri sarf ediyor, akıllarına dahi getirmedikleri eylemlerde bulunabiliyorlar. Etkiye tepki misali bu tarz bir durum her iki tarafı da fazlası ile yıpratıyor.

Anne kız ilişkisini son derece naif ve sevgi dolu olarak yaşayan, tadan birisi olarak annelerin kızlarıyla neden sürekli çekiştiğini ben de anlamakta zorluk çekiyorum. Ve bu tarz örnekleri gördükçe tüm yaşamım boyunca ne denli şanslı olduğumu her defasında bir kez daha anlıyorum.

Çünkü ben canım annemle tüm yaşamım boyunca öyle iyi anlaştım ki… O benim her zaman için en yakın arkadaşım, dostum, sırdaşım oldu. Çocukluğum mis gibi kurabiye kokan bir evde annemle ve ablamla oyunlar oynayarak geçti. Okuldan eve geldiğimde beni sımsıcak karşılayan annemin o güzel gülümsemesini nasıl unutabilirim. Genç kızlığımda ve evlendikten sonra ise o sıcacık gülümsemesi hep benimle beraber oldu; dertlerimde üzüntülerimde içimi aydınlattı. Evet onu kaybedeli yıllar oldu, ama o gökyüzünün uzak diyarlarından rüyalarıma gelerek içimi aydınlatmaya, bana sevgisini hissettirmeye devam ediyor.

Şimdi ben de bir kız annesiyim ve annem kadar olamasa bile elimden gelen tüm gayretle canımın yanındayım. Ve dilerim ki ileride kızımda benden, benim annemden bahsettiği gibi güzel bahseder ve beni her andıkça yüzündeki gülümseme anlamına anlam katar.

Bir oğlum olmadığı için anne oğul arasındaki diğer muhteşem ilişkinin boyutlarını henüz bilmiyorum.

Henüz diyorum çünkü vakti zamanı gelip, canımın canı kızım evlendiğinde laf aramızda hazıra konacak ve aslan gibi bir oğul sahibi olacağım. Tıpkı annemin dediği gibi ben de onu en az kızım kadar sevecek, kalbimin en özel yerinde koruyacağım. Darısı tüm annelerin ve kızların başına olsun ve aralarındaki bu naif sevgi hep güzelliklerle hatırlansın.

Sevgiyle kalın

Belgin ERYAVUZ

24.02.2010