Anneleri çocukları öldürür

Anneleri çocukları öldürür. Bu bir hayat hakikatidir. Anneler çocuklarının sıkıntısından ölür. Oğlanın işi, kızın eşi annenin sıkıntısıdır Kardeşin kardeşi kıskanması anneye dert olur. Evladın yaşadığı dertler, acılar Annede birikir. Sonunda taşınmaz bir yük olur. Anne ölür kurtulur.

Sonra çocuklar eşleriyle anlaşır, işlerini düzeltir. Dertler, sıkıntılar aşılır, hayat devam eder. Ve Anneler Günü gelir, çocuklarına para verilir Annelerine hediye alması için teşvik edilir. Anneler Günü hediyeleri, Annelere değil, eşlere gider.

Ben yanarım yavruma, yavrum yanar yavrusuna, gerçekliğinin sonucudur bu. Öyle de herkes yavrusuna yanacaksa, kim yanacak anasına!

Aslında kimse anasına yanmaz;analar evlatlara yanarlar.

Bu hayat döngüsü döner durur. En azından biz oğullar için bu böyledir. Baba ocağında olduğumuz sürece Annelerimizi hatırlarız Kendi ocaklarımızı tüttürünce, "çocuklarımızın annelerine" bağlanırız..

İhmal edip yalnız bıraktığımız, onun, her telefonda "iyiyim" diyişiyle avunduğumuz
iyi işte diyip kendimizi kandırdığımız Anamızı ebediyen kaybedince, "Vah benim anam..!" deriz.

Sonra ne mi olur? Ne olacak, aynı kaderi biz yaşarız.. Uzaktan arayan çocuğumuza "iyiyiz" deriz. Siz iyi olun, iyi geçinin de biz bir şey istemeyiz, deriz.
Çocuklarımız da, bu söze aldanırlar. Aldanmak işlerine gelir çünkü. Vicdanları rahatlar. Ve "iyilermiş işte", deyip, eşlerine sarılırlar.

Biz de öyle yapmamış mıydık? Ne söylemeye hakkımız var..!

Şimdi kalkmalıyım Yaşarken bir hayrım dokunmayan ama tüm dertlerimi göğüsleyen rahmetli anama hiç değilse bir dua ve bir Fatiha okuyup
Ruhuna göndermeliyim.

Yaşarken bir şey yapamamış hayırsız oğuldan anneler Günü hediyesidir Kabul et, ana..! Demeliyim...!

Hatta bunu yaptığımı, çocuklarıma da söylemeliyim..!