Annelik bu mudur?

'' Sabaha karşı bir cami avlusuna bırakıvermişler onu. Ayaza aldıramadan bir banka terkedivermişler. Daha bir hafta önce dünyaya açmışken gözlerini bir çizgi çekivermişler kaderine...

Minik bir kız çocuğu. Adı var ya da yok. Kimse bilmez.... Diğer tüm bilinmezleri gibi. Ayşe olsa ne olur Fatma olsa ne olur? Annesinin yanında olmadıktan sonra. Onu en çok sevmesi gereken kişi, onu sevgisiyle ısıtması gereken kişi ayazda bırakıvermişse onu sokağa, şimdi sıcacık ekmek teknesinde ısıtılsa da avuçları, neye yarar.''

İki dakikalık haber esnasında bu düşünceler sarmışken beynimi, acıma ve kızgınlıkla doldu gözlerim. Aniden kızmın sesiyle irkildim kader acımasızlığındaki bu haberi seyrederken.

'' Anne, bebiş neden annesinin yanında değilmiş, ama annesinin yanında olması lazım. Bak, ben annemin yanındayım, değil mi anne?''

Ne zaman gelmişti yanıma, bu haber nasıl dikkatini çekmişti hiç farketmedim. Birkaç saniyelik boşluktan sonra ne diyeceğimi bilemeden sarılverdim yavruma. Koklayarak öptüm en kocamanından...

Kızım, henüz üç yaşında, kendi tabiriyle , kardeşi olunca, o artık abla olmuş.

''Evet, sen büyümüşsün güzel kızım. Sadece bedenen değil, sen yüreğin de büyümüş. Şimdi sen kollarımda dalmışken derin uykulara bir kez daha şükrediyorum sizi, bana bağışlayan yaradana.''

Üç yaşındaki bir çocuk bile '' Bebekler annelerinin yanında olmalı'' diye düşünebilirken, bir kadın minik yavrusunu nasıl terkedebilmişti. Yaşadıkları her neyse, ne sebeple yaptıysa bu cahilliği(! ) kendi bilir. Ama o bebeği için mücadele etmeliydi, onun için hayata daha sıkı tutunmalıydı.

Ona ''anne'', diyemiyorum çünkü annelik bu değildir. Bu olmamalı...