Annem ve Ben

Annem de pek resmîdir aslında, Osmanlı Kadını imajını hiç bozmaz, ama, bana gelince durum değişir... Annemi çözmek benim için bir kaç dakikalık, hatta saniyelik bir iştir... Aklıma gelenleri yazsam ne çok yer tutacak... Demek ki annemle epey vakit geçiriyormuşum, hoşuma gitti bu.

Annemle son yaptığım pek çok şeyi hatırlıyorum... Son şakamı bayramda yaptım anneme, son yemeğini de yine geçen bayramda yedim. Yanaklarını epey önce sıkmıştım... Geçen kış ise onu çok güldürdüğümü hatırlıyorum. Bu kış hasta yatağında iken onun çaresizliğine bakıp, gidip alnından öptüğümü, gözlerimin içine çaresizce bakışını da hiç unutmuyorum... Benim sıkıntılarımı sezdiğinde, sormaya korkan yüzü gözümün önünden hiç gitmez. Daha neler neler… Ama…

Annemle en son ne zaman koyun koyuna yatmıştım, hiç hatırlamıyorum... Beş yaşında mıydım? Hayır değil… o yaşlara dair pek çok hatıra hala hafızamda… Dört? Yok o yaşlarda biz pek çok kardeş bir arada yatardık… Üç? Bilemiyorum… iki? Evet kesinlikle en son iki yaşında falan olmalıydım… Hani annem de bazen iki yaşıma dair bazı şeyler anlatır… Evet kesinlikle iki yaşında olmalıydım, annemle son uyuduğumda…

Aradan ne çok zaman geçmiş… Kırık küsür yıl… Bu yüzden mi çok özlüyorum annemle uyumayı, onun sıcaklığına sokulup kıvrılıp kalmayı… Sanki küçük bir çocukmuşum da, annemin sıcaklığını arıyormuşum… Sanki o yanımdan gitmiş de, hemen onun yerine doğru hafifçe kaymışım, onun yatakda bıraktığı koku ve sıcaklığın etkisiyle en tatlı uykumu uyayacakmışım. Zihnimin derinliklerinde bir yerde kalan o uykuyu o kadar çok özlüyorum ki… Olur ya… hani kaderde ölmek var sonunda… Annemle kucak kucağa gömülmek ve sonsuz uykuyu onunla uyumak bana ne büyük huzur verirdi…