Annem ve kitaplar

Güneşli bir cumartesi öğle sonrasıydı. Bundan eminim. Salona girdiğimde kanepeye uzanmış bir kolunu alnına dayamış diğer elinde tuttuğu kitaba dalmıştı. Yüzünde, bunca yıl geçmesine rağmen, çok net anımsadığım bir huzur. Bulunduğu yerden başka bir yerde gibiydi. "Anne" diye seslenmekten vazgeçtiğimi de anımsıyorum. Küçük bir kız çocuğuydum ve kim bilir ne saçma bir şey soracaktım ya da söyleyecektim. Kapıda bulunduğum yerden onu izledim. Beni görmüyordu bile. Dedim ya başka bir dünyada gibiydi.

Sekiz ya da dokuz yaşlarında olmalıyım. Çünkü rahatlıkla okuyabiliyordum. Okuduğu kitabın kapağında Emil Zola Meyhane yazıyordu. Kitabın içinde ne yazdığını merak ettim. O yaşlarda bulduğum her yazıyı okuyordum; tabelalar, gazete parçaları, babamın masanın üzerinde unuttuğu küçük notlar yazılmış kâğıtlar... Anlam ifade etsin ya da etmesin... Yazı yeni bir keşif alanıydı çünkü... Okumayı sökmek kazanılmış küçük bir zafer...

Onu kitabıyla bırakıp diğer odadaki kütüphaneye gittim. İsimleri tek tek okumaya başladım. Hiç bilmediğim tanımadığım onlarca isim. Dostoyevski, Tolstoy, Hemingway, Victor Hugo... Hatta bazılarını çıkarıp bir kaç satır da okudum. Ama o kadar kalındı ki ciltler Cin Ali serisinden yeni vazgeçmiş biri için birer devdiler adeta...

"Ne yapıyorsun burada bakayım?" dedi. Başımı kaldırdım, gülümsüyordu. "Bunların hepsini okuyacağım ama büyüyünce" dedim. Başımı okşayıp gülümsedi." Tabii okuyacaksın."

Şimdi annemi okurken gördüğüm kanepeye uzanmış kitabımı okurken ansızın aklıma geliveren bu görüntünün sadece tatlı bir anı değil aynı zamanda hayatımı biçimlendiren bir görüntü olduğunu görüyorum.

Ve anneme içten içe derin bir minnet duyuyorum; O güneşli günde o kanepede uzanıp o kitabı okuyor olduğu için. Farkında bile olmadan bana yepyeni bir dünyanın kapısını açtığı için.

Teşekkürler anne...