Annem

Ne çok özledim bir bilsen anne "anne" demeyi. Biri dediğinde her hücremin sızlayacağını hiç mi hiç düşünmemişim anne.Avunmanın en zor olduğu şu bir yılda bilsen hergünün nasılda seni anmadan geçmediğini , geçemediğini.

Bir bilsen o her zaman yıkılmayan mantığımı yerden kaldırmak için ne çok kazıdığımı.Kazımak için uğraşırken bile ne için mücadele veriyorum iç seslerimin ne çok tekrarlandığını.

Belki gerçekten bildiğini hissettiğini duyumsamasan katlanamazdım.Ayakta kalabilmemin tek sebebide budur heralde.Birde nasılsa gittiğin yere benimde geleceğimi bilmem.Hiçlik duygusunu bu kadar çok yaşamamın seni ne kadar üzdüğünü düşününce toparlanmam heralde seni hep yakınlarımda hissetmemden anne.

Gülerkenki hallerin ve seni güldürmeye devam edişlerim o kadar güzeldiki yanında olmak ve hiçdeğilse bir süreliğine bunu tatmak isteyişlerimi anlıyosundur.

Senin yerine ben deyişlerimin ne kadar bencilce bir duygu olduğunu anlıyorum yeni yeni.

Sen hiç dayanamazdın anne.

Geçen sene bugünlerde seni böyle sadece hissetmek zorunda kalacağımı, sadece sayılı günlerimizin kaldığını nerden bilirdim.

Trafik kazası demeye dilim varmıyo anne ! Ölüm saçan yaratığın sana nasıl kıydığını hiç anlıyamıyacağım, hemde hiç ANNE....