Anneme mektup

Merhaba anne,

Hatırlıyor musun geçen yıl ki doğum günün için yaptığımız planı? Hani o tarihte ben askerde olacaktım ve biz ilk kez ayrı kalacaktık senin doğumgününde. Planımız hazırdı o gece için; ağlamak sızlamak yok, sofraya benim için de tabak koyacaktın,benim yerime kendine pasta alıp mumları üfleyecektin. Ben de sana söz vermiştim gitmeden “Nereye düşersem düşeyim,ne olursa olsun geri döneceğim. Seneye yine birlikte olacağız” diye. . Hayatımız boyunca seninle kurduğumuz hayallerin,yaptığımız planların bozulmasına alışıktık da, böylesine hiç tanık olmadık. Doğumgününe on gün kala elime bir rapor tutuşturdular üzerinde “senden asker olmaz” yazan. Yine yetiştim doğumgününe, bacağımda acılarımızdan hatıra “iyi huylu” tümörlerimle.

Merhaba anne,

Oğlun hiçbir zaman inançlı biri olamadı biliyorsun. Hayatımda bir kez olsun dua etmedim. Sığınacak birşeylere ihtiyacım olmadığından değil,beceremedim işte. Çok bunaldım,çok yaralandım,çok öldüm. Bir türlü dua edemedim de, yine de hep senin dualarınla geldim kendime. Her seferinde yüzümü,gözyaşımı yalnızca sana döktüm. Açığımı kapatmak ister gibi tüm dualarını benim için ettin. Kanserin sızdığı bedenin ameliyat tahtasındayken bile “Allahım beni oğluma bağışla” diyerek kendini narkoza teslim edendin.

Merhaba anne,

Biliyorum, hayatın hep çok zordu. Hastalıklar,yoksunluklar,ihanetler,kimsesizlikler kuşattı tüm ömrünü. Sen beni hep “allahın lutfu” olarak görürken, ben hep dert ekledim dertlerine. Birgün büyüyecektim sözde,kocaman adam olacaktım. Unutulmaz ama sözüm ona unutturacaktım uğruma kaybettiğin yıllarını. Oysa ben çoğu zaman yaşadığımı bile unuttum “yaşam” denen cenderenin içinde.

Merhaba anne,

Ben oğlun,tek çocuğun. Hani hayat verdiğin, hayatını verdiğin, “uğruna ölümlere gidip geldiğin”, istemediği hiçbirşeyi yapmasına izin vermediğin, sana verecek birşeyi olmayan oğlun. Senin için hep ihtişamlı doğumgünleri planladım oysa. Seçtiğim yolda bunu beceremedim. Yazı işçiliğiyle hayal kurulamazmış, biraz geç anladım. Sana ne “pahalı” bir vitrinden çıkan birşey verebildim, ne de “koynunda çiçekler içinde bir ülke”.

Ama inat değil mi herkese,herşeye.

Yine birlikteyiz işte.

İyi ki doğdun anne.

Canın oğlun Gökçe