Anneme mektup

İlk koku, ilk dokunuş, ilk gözgöze geliş, senin kollarında. Ne kadar savunmasızdım aslında. Şaşkın, minicik gözlerle anlamayı çalışan etrafı. İlk ağıdımda senin kucağında sustum. Ne güvenli kolların var, ne güzel kokun var, iyiki annem olmuşsun.

Ne yüce şey anne demek, ne anlamlı, ne kadar farklı, yerin doldurulamazdı. İlk anne deyişim var ya, ben hatırlamam sen anlatırdın ya ağlamışsın, sarılmışsın. Kıymetini bildim mi anne? Sevdim mi seni senin beni sevebildiğin kadar, anlayabildim mi değerini senin bana verdiğin değer kadar?

Her hata yaptığımda görmezden geldin ya, şimdi ben görmezden gelebiliyormuyum senin yaşının verdiği çocukluklarını, o titreyen ellerini hakkıyla öpmeyi bildim mi anne?

Kirlendik be anne. Büyüdük. Büyümek bumuymuş? Geçmi anlarmış insan, kaybedincemi en kıymetli şeylerin değerini. Ben büyümek istemedim anne, yine alsana kollarına beni, öpsene minicik ellerimi.

Kokunu özledim anne, gözlerine bakmayı, şımarmayı özledim anne. O tombul yanaklarını ısırmayı... Kimse şımartmıyor artık beni, kimse görmezden gelmiyor hatalarımı. Sen ne yücesin anne. Bildim mi kıymetini?

Nerden çıktı bu mektup deme. Bugün anneler günü değil biliyorum, sadece anneler gününde kutlardım ya minicik bir hediyeyle beni affet anne. Belki geç olacak ama söylüyorum SENİ SEVİYORUM ANNE. Kıymetlimiz tüm annelere...