Anneme

Başakları gecesi altına döktü güneş
Toprağın ciğerini yırtıp, alevine tutundu rüzgâr.
Alabildiğine özgür, örtüsüzdü tüm dokular. 

Daldan kopup uçan yapraklar
Deminde açıldı bütün sevdalara.
Kâh toprak kâh deniz
Kök saldılar, mor salkım sevgi saçak. 

Toprakta kum tanesi, denizde köpük
Gökyüzüne süzülen kuş gagalarında
Ekmek kırıntısı olabilmekti yaşam denilen,
Örtüsüz doku yolunu öğrettiğin. 

Sabahlara doğan güneş uğurlanırken
Yarının umuduna yatıran gecelere
Sevgin doldu mevsim mevsim.