Anneme

2005 yılının yaprak dökümü mevsiminde, 17 Ekimde kaybettim onu. 2, 5 ay kadar kısa bir sürede, ellerimin arasından kayıp gitti. Aslında ölümde kaybetmek kelimesini kullanmayı sevmiyorum, her an aklınızda olan, yanınızda hissettiğiniz, içinizden konuştuğunuz, kucakladığınız biri, hele ki annemiz sizce kaybedilmiş midir?

Boncuk gözlüme, "Anne seni çok seviyorum ama beni böyle tek çocuk bıraktın ya, seni affetmiyorum, nerdeyse beni de doğurmayacakmışsın" diye sık sık takılırdım. Bu sözüme anlık kızgınlık gösterdiğini düşünüyordum, ta ki hastalığında farkında olmadan kendini açtığı dönemde ( duygularını belli etmeyen, ketum bir yapısı vardı) anladım ki bu anlık kızgınlıktan öte, üzüyormuş onu. Beyninde ki o lanet olası tümör nedeniyle kendi hastalığını anlayamadı ama hastalığı herşeyi unutturmasına rağmen annem birşeyi hiç ama hiç unutmadı, ANNELİĞİ.
Ve yorgunluğuma, koşturmama, yüzümdeki o anlayamadığı acıya üzülerek bana bir söz verdi. "Bir daha ki sefere söz veriyorum, iki de değil üç tane doğuracağım sadece sana yardım etsinler, yükün hafiflesin diye" dedi.

Ah Canım ANNEM, o bir dahalar keşke olsa, olabilse, bende sana söz veriyorum "Seni üzecek, içinde fırtınalar kopartacak tek bir kelime bile kullanmayacagım". SÖZ VERİYORUM...


Not: Resimdeki çiçek, boncuk gözlümün en sevdiği çiçektir. Bu resmi yollayan değerli arkadaşım Oral'a da burdan teşekkür ediyorum.