Annemi anı(arı)yorum

Bugün 11 mayıs anneler günü ve ben tam 18 yıldır anneler gününü annesiz kutluyorum.

Onun bedeni benden çok uzakta, fakat biliyorum ki; o ruhuyla ve hiç unutmadığım gülen yüzü, deniz mavisi gözleriyle hep benim yanıbaşımda.

Her "Anne"kelimesini duyduğumda içimde bir yerlerin derinden gelen sızısı, yokluğunun dinmeyen acısı ve bugünün üzerimde bıraktığı yalnızlık ve sevgisine susamışlığın çaresizliği ile özlemimin en derin olduğu bir zaman dilimindeyim.

Mezarına çiçek bile bırakabilme şansımın olmadığı bu diyarlarda ben annemin çok sevdiği çiçekleri onun için koklarken ve hiç kavuşamadığı denizi onun için seyrederken her gün ona biraz daha yaklaştığımı biliyorum.

Onun bir kez daha saçımı okşamasının ve "kızım"dediği o billur sesini bir kez daha duyabilmenin imkansız olduğunu bilsem bile içimde bitirmediğim ve bitmesini istemediğim hayallerimdir zor günlerimin tek tesellisi...

Onun bana öğrettiği "insan olabilme"öğüdünü hiç unutmadan herşeye rağmen yoluma devam ediyorum.

Ben de bir anneyim...

Hem de dünya güzeli bir genç kızın annesi ....Annemin bana öğrettiği tüm güzel duyguların ve yıkılmadan yaşamaya devam edebilmenin yollarını bende kızıma öğretmeye çalışıyorum.

Ne eski sevgilerin kalmadığı bu dünya ne de yarının ne olacağı korkusu bile annesizlik kavramı kadar acı vermiyor insana ....

İnsan her şeye çabuk alışıyor , alışmasada bir süre sonra kabülleniyor..Yokluğa, ayrılığa, kaliteye, kalitesizliğe, yok olmaya mahkum dünya ya ve her gün biraz daha eriyip giden hayata..

Fakat annesizlik duygusunun insanda bıraktığı boşluk (en azından benim için )hiç bir şeyle dolmuyor......

Sensiz geçen bu anneler gününde yine seni özlüyor, yumuşacık ellerinden öpüyor öpüyorum...