Annemi beklerdim

İlk okula gidiyordum. Çok istersen olur demişler di bana. İnandım… 
Bir yokuşun başına bir öğleden sonra oturup, gece yarılarına kadar, köşe başından çıkıvermesini beklerdim annemin. Binlerce kez, yüze kadar sayardım içimden. Şimdi işte, bu defa çıkacak o köşeden diye, kendimi defalarca kandırırdım. İlk umut oyunumu o zaman öğrendim. Her akşam o yokuşun başında gözlerimi köşeye dikip saya, saya ben annemi beklerdim. Her köşeden çıkan kişi beni heyecanlandırsa da, sonra tekrar saymaya başlardım. Gelen geçen saçlarımı okşardı benim. Ben annemi beklerdim. En kötüsü soğuktan donmuş ellerim, ayaklarım ve ıslak yanaklarımla yapayalnız eve dönerdim. 

Koca adam oldum yeğenimi kreşten almaya gittim, ağlaya, ağlaya eve döndüm. O kadar yalnız gördüm… Yeğeni mi, kendimi mi bilemedim. Ben kreşten çocuk alamam hala. Belki bu yüzdendir her çocuğa koşup sarılmam. Belki bu yüzdendir kreşteki o çocukları görünce ağlamam kim bilir?
Kadın özgürlüğü, ekonomiye katkısı, kendi ayaklarının üstünde durması falan filan. Tamam… Fakat en ihtiyacı olduğu zamanlarda annesiz büyüyen çocuklar ne olacak? Onlara kim soruyor ki? Bir aslan, bir kedi bile çocukları kendi ayakları üzerinde duruncaya kadar bir an ayrılmıyor yavrusundan. Daha ilk okulda küçücük çocukları tembel çalışkan kurdeleleriyle eziyorlar. Sanki bütün öğretmenler çalışkan. Daha mı? Neler neler... Ya bütün bunlar normal, ya da ben bu dünyadan değilim.