Annemi kaybetmedim aslında

Bugün hiçbir şey yapmak gelmiyor içimden. Anne olmaya hazırlanırken annemi kaybettim ansızın. İçimde öyle bir acı var ki tarifi imkansız. Günlerdir neler yazacağımı düşünüp de bir şey yazamazken, annemin hayatını kaybetmesi beni yazılar ummanına sürükledi.. 4 yıl boyunca als hastalığı ile mücadele ettik ama 12 Mart pazartesi günü bu savaşı kaybettik.

Bütün hastalıkla geçen yıllar boyunca umudumuzu hiç ama hiç yitirmedik. Annem öyle hayata bağlı bir kadındı ki bize bile umut aşılıyordu. Hasta olduğunu bilmemize rağmen ölüme hazırlıksız yakalandık. Şimdi sadece bir boşluktayım. Yeri doldurulamaz bir boşlukta....

Onunla öyle güzel hayallerimiz vardı ki... Benim bebeğimi bekliyorduk. Neler yapacağız, onu nasıl büyüteceğiz, hergün bunları konuşuyorduk. İlk alışveriş kıyafetlerini götürdüğümde yüzündeki mutluluğu, heyecanı tarif etmem mümkün değil. Sanki içinde oğlum varmış gibi sevdi onları. Sonra küçük kızının karnının büyümesi bile onu şaşkınlığa sürüklüyordu. Benim küçük kızım anne mi oluyor diyordu, içinden. Keşke şimdi hayatta olsa..

Ama artık yapacak hiçbir şey yok. Sadece anılar kaldı geriye. Dediğim tek bir şey var; umarım hayatı boyunca ona hayırlı evlat olabilmişimdir.

Şimdi mekanın cennet olsun anneciğim. Kızın şu kocaman dünyada tek dert ortağını en sevdiğini kaybetti. Yalnızlığını yaşıyor... Seni düşünmeden bir an bile geçiremeyeceğimi bil... Seni hep en çok sevebileceğim kadar sevdim ve öyle sevmeye de devam edeceğim.... Nurlar içinde yat İnci meleğim....

ANNEMİ KAYBETMEDİM BEN ASLINDA O HEP İÇİMDE BİR YERLERDE....