Apartman yönetim kurulu toplantısı

Bizim apartman dün akşam TBMM gibiydi.

Yönetim kurulu toplantısı vardı.

El kadar apartman. Toplam altı daire, dolayısıyla altı aile var.

Küçük bir topluluk. Üç yıl öncesinde, buraya taşınırken büyük umutlarımız var.

Ufak, hoş görülü, duyarlı insanlardan oluşan bir ortam hayalimiz.

Ama hayaller suya düşüyor kısa sürede.

Ortada sorun yok yine de. İşler yürüyor. Komşularla ilişkiler idare eder.

Zaten çalışan kadın olununca, öyle eski komşuluk ilişkilerine benzer bir ilişki yakalayıp yürütmek zor.

Çok yakın ilişki içerisinde görüştüğümüz bir aile var.

Kızımızdan üç yaş küçük bir oğulları olan, bendeniz gibi öğretmen bir çift.

Hayatta sahip olabileceğiniz en iyi ve uyumlu insanlar kendileri.

Neyse şimdi gelelim toplantıya.

Bizim ısrarlarımız sonucu yapılıyor toplantı.

Gündemimizde Temmuz ayı içerisinde, apartman sakinlerinden izinsiz olarak giriş katta oturan teyze tarafından, ortak kullanım alanı olan çardağın bulunduğu bölgeye açtırılan kapı var.

Bu eşimle benim gündemimiz. İzinsiz, rızamız alınmadan yapılan bir uygulama.

Eşim ısrarla belirtiyor, sizin şahsınıza bir garezimiz yok. Ama uygulama yanlış. O kapı oradan kalkmalı.

Derken konuşmalar alevleniyor, yöneticimiz yaptıkları işleri takdir etmediğimizden, eşi de onlara selam vermememizden muzdaripmiş meğer.

Öğreniveriyoruz bir anda. Gündem nasıl değişip, o noktaya kayıyor anlamıyorum.

Bakıyorumki ortam geriliyor, kimse kimsenin konuşmasını dinlemiyor ve iş çocukça selam verdin, vermedine dönüyor, hadi diyorum gidelim evimize.

Eğer selamlaşmadığımız insanlarsa yöneticilerimiz, zaten evlerine gitmemiş olmamız gerekirdi mantıken.

Bizim böyle bir düşüncemiz yok. Kaldıki öyle bile olsa apartman yönetimi ile alakası ne olayın?

Eve geliyoruz.

Gerginiz...

Yanlış anlaşılmalar, iş bilmemeler, mahalle ağzı muhabbetler rahatsızlık verici.

Basitleşmemek adına, toplantıyı terk ediyoruz ama şimdi düşününce, karşımızdaki kişilerin bunu algılayacağından emin değilim.

Zaten ne beklemeliyimki...

Üzülüyorum, artık heryer de aynı şey sözkonusu.

Kimse kimseye saygı göstermiyor.

Herkes haklı olduğunu düşünüyor.

Kimse kendini karşısındakinin yerine koymuyor.

Ve çocuklarımıza mirasımız büyük bir duyarsızlık.

Üzülüyorum çok ve elimden birşey gelmiyor- duygularımı paylaşmaktan başka...