Aptal Bir Sırıtma

Aslında yatacaktım. Aklımda yazı yazmak yoktu. Belki biraz kitap okumak istiyordum. Ama bir şey oldu. Yazmam gerek dedim. Niye insanlar uyur ki. Uyuma isteği gitmişken benden, uyuyanlara, bacaklarının arasına yorganı alanlara, ya da sevgilinin beline ayağını dolayanlara… kızgınlığım.

Çünkü mutluyum. İnsanlar uyumasın ve bende kalsınlar. Aslında bazen kısacık bir telefona, öğrenmek için bütün bir ömür harcadığınız zamanı sığdırıyorsunuz. Sığdıramıyorsunuz bile.

Yüzünüzde salak bir gülümseme. Dişlerimi fırçalıyorum. Aynada kendime bakıyorum. Her şey kirli, pis ve yığılmış gibi dururken önünüzde, siyah beyaz renkler gökkuşağına dönüşüyor. Rol yok, ahlak yok, kural yok, hiçlik yok, var olmak da yok.  Anlardan gelen gülme isteği. Birbirini anlama çabaları. Saklanma çabası da yok. Orada olduğunu bilme gerçeği.

Dokunmak istersin, dokunamazsın.  Dokunmanın günah olduğu ile ilgili değil bu. Sadece bu duyguda kalmak güzel olduğu için dokunamazsın. Dokunduğunda büyü bozulsun istemezsin. Ereksiyon halde kalmanın bir başka şekli belki. Hayata karşı seni manipüle eden bir duygu bu.  Ama büyü bozulmaz, farklı bir şekil alır, kim bilebilir ki.
Yine de tam yatmadan önce, pijamamı giymişken yüzüme bu aptal sırıtmayı yerleştirene selam olsun derim.

Sevgilerimle Ayrık Otum.