Arabayla gittim, kaza yaptım; uçakla gittim, düştüm

Arabamla gidiyordum. Kar. Soğuk. Yolda kalmaktan korkuyordum. Yalnızım. Birazdan gece olacak. Bir otel bulmalı. Sıcakta uyumak istiyorum. Bir insanla mutlaka konuşmalıyım. En kısa zamanda...

Üçümüz birlikte uçuyorduk. Hatırladığım, bu arabadan sonraydı, kardan. Hayatta kalmıştım. Biraz yaş aldım. Büyük bir işi bağlayacağız. İş el sıkışmaya kaldı. Sıkışmıştık. İflas ediyorduk.

Karın içinde ağlıyordu.

Uçaktan indiğimizde kıyıda bulduk onu, yüzümüze bakıp bakıp gülüyordu.

Ağlıyanla uzun bir yol gittiğimi anımsadım. Sonra o benden gittiğinde peşinden koştuğumu....Yakalamak istemiş miydim? Sanmıyorum. O mezarlık sahnesi, o düzen, o çiçek tarlası ve benim malum korkum. Kokuyordum.

El sıkışamadık.

Yanımdakiler oraya buraya dağıldılar. Bir başıma kaldım. Tamam, dedim kendime, başla koşmaya....Saatlerce koştum. Bir yaz öncesiydi. Sonra o birini buldu. Öbürü de buldu. Ben el sıkışmak istiyordum. El sıkışınca para kazanacaktım.

Arabamla gidemez hale geldim.

Uçakla uçamaz hale geldim

1. Not: Bir, iki, üç kentte yaşadım, en fazla; en fazla kendimi buldum karşımda; el mel yok, para ve mara!?!

2. Not:

Gülüyordum karın içinde

mezarlığın ortasında

ortalama bir adam.

İniyorduk kente

üç adam ya da iki buçuk,

umuyorduk her şey yolunda,

para kolumuzda;

yolumuz son şehre düştü,

yolunduk.

Ş.Y.