Araf

Yemyeşildi çimler,  

Çok üstünde oturunca ıslaklık hissetmeye başladım. 

Islak ama mutluydum,  

Aynı yere bakıyorduk çünkü,  

Aynı şeylerden bahsediyorduk,  

Hayatın pedallarını beraber çevirmeye başlamıştık. 

Güzel hissettiriyordu yalnız olmadığını bilmek. 

Paylaşmak hep güzeldir. 

Ama onda bir gariplik vardı,  

Sanki bir şeyler saklıyormuş gibi,  

Sıradan gibi görünen ama sürekli bir şeyler ima etmeye çalışan cümleler kuruyordu. 

Derken bir gün aniden yağmur başladı. 

Çok şiddetli yağdı ve şimşekler çaktı 

Şimşek bir anda aydınlattı sanki her şeyi. 

Anladı. 

Anladım. 

Peki artık karşı koymanın anlamı var mıydı? 

Yoktu. 

Akıntıya kapılıp gitme zamanı gelmişti. 

Bıraktık kendimizi akışa. 

Sonra sarıldı bana, sarıldık. 

Dokunduk. 

Artık çok geçti,  

Her şey için… 

Gözüm karardı benim,  

Onunsa gözü korktu. 

Gözlerimin içine baktıkça cesaretim çoğaldı,  

Gözlerinin içine baktıkça daha da çok korkmaya başladı. 

Kokusu içime işledikçe daha çok istedim. 

Kokum içine işledikçe daha çok uzaklaşmak istedi. 

Hançeri kalbime sapladı ve koşmaya, kaçmaya başladı. 

Dur dedim, madem sende çekip gidenlerdensin, gel anı yaşayalım,  

Bu günü beraber bitirelim ve yeni gelen günü beraber kucaklayalım. 

Hiçbir şey düşünmeden saralım birbirimizi,  

Olması gerekenlere en azından şimdilik boyun eğmeyelim. 

Kaçacaksan bile şimdi kal ve tüm gücünle sar beni. 

Sar ki kalbim yanıp kül olsun. 

Bir kere daha sarıldı ve gitti sonra. 

Gidişini izledim. 

Çok geçti artık,  

Başlamak için. 

Çok geçti artık,  

Bitirmek için. 

Arafta kaldık, sıkıştık…