Ardından...

Ne yaman bir çelişkidir bu, bu kadar dolu olup, bu kadar boşluk hissetmek... İçin için kanayan yaraların tortularının, fırsat varken söylenmeyenlerin, inceden inceden ruhu saran kırılmışlıkların, keşkelerin, hoyratça harcanan sevgilerin, özensiz ilişkilerin, çaresiz çırpınışların, dinmeyen özlemlerin birikmişlikleri ve o en sevilenin yokluğu. Şairin dediği tarifsiz kederlerin ne olduğunu yaşayarak mı öğrenmek gerekir mutlaka, ya boğazdan gitmeyen yumruları? Sevdiğine sarılamayan kollar ne işe yarar, okşayamayan eller? Yangın yeri dudaklar değemedikten, kalbini kalbine gömemedikten sonra nedir beden? Yaşlardan saydamlaşan gözlerde acının dağladığı kalbin ümitsizliğini kim anlar, kim umursar? Nedenler anlamsızlaşırken, boşluk büyür... Ve sadece onu sevmeye devam edebilmek için yaşamak gerekir.