Arka odalar

Yalnızlığı seviyorum. Yalnızlığımı paylaşmak istemiyorum. Paylaşsaydım yalnız olmazdım. Ben dünyayı paylaşacak birini arıyorum. Yarısı bana. Yarısı ona. Lafı hizaya getirirsek, yalnızlık güzel şey derim. Kimileri yalnızlık Allaha mahsus derler. Tövbe tövbe. Canlı, cansız bu kadar varlığı yaratan Allah, yalnızmı şimdi ? Eğer yalnızsa demekki yalnızlık güzel bir şey. Tanrı yalnız olmaz. Ama mutlaka onunda bir arka odası vardır. Herkesin bir arka odası vardır. Kiminin evindedir bu oda. Kiminin beyninde. Benim evim yok. Benim arka odam beynimde. Ben yalnızlığı seviyorum demiştim. Ama, bu arka odamda hiç yalnız değilim. Orada her zaman bir konuğum oluyor. Bunca yıllık ömrümde arka odama aldığım konukları say deseniz, bir elin parmakları kadar belki olmuştur.

Zamanımızda yalnızlık bireysel değilde, ailesel olarak yaşanıyor. Aynı apartmanda olupta, birbirlerine selam vermeyenler çoğunlukta. Komşuluk daha çok varoşlarda oluyor. Ailesel yalnızlığı televizyon yarattı. Kapılar kapandı. Televizyonlar açıldı. Dizi kahramanlarının hayatını ezbere bilenler, dip komşusunu tanımaz hale geldiler. Bu tip insanlar hep beyinlerinin arka odasında yaşıyorlar. Onların arka odalarında dizi filmler çekiliyor. Arka odaları vıcık vıcık kaynıyor. Yalnızlık Allaha mahsus diyenlerde bunlar.
Arka odama konuk arıyorum.