Arkadaş gibi kayınvalide olmayacağım!

Ne meret bir şeydir bu; insanın duyguları, düşünceleri, inançları nasıl da değişiyor gün be gün!

Daha geçen yıl “Asla durulamam!” diyordum, şekerim, duruluyormuş insan!

Fazla mı büyük laf ettim, bilemem, “içimdeki çocuk hiç büyümeyecek!” diyordum, ne zıplıyor ne de seksek oynuyor son zamanlarda…

Oysa… Oysa hiç büyümeyecek sanıyordum; üstelik hiç yaşlanmayacağıma da inanıyordum!

Aynaya bakarken, olabildiğince, gözlerime bakarken yakaladım kendimi; hani “herşey değişir de gözler asla!” muhabbeti vardır ya…

Yıllarca, en azından, ruhunun yaşlanmayacağına inanan ben, içindeki çocuk uslu uslu otururken şu gerçeği kavradı ki: Muhtemelen annem de benim gibi düşünmüştü!

Yani, naif bir döngü…

Hal böyle olunca, çok iddialı olduğum bir konuyu da gözden geçirme gereği duydum.

Şimdi, asla durulamayacağımı, içimdeki çocuğun asla büyümeyeceğine inandığım zamanlarda oğlumun sevdiği kadınla acayip iyi arkadaş olacağımı düşünürdüm.

Şimdi vazgeçtim!

******

Sanıyordum ki “şıkkıdı fıkkıdı” ortamlarına düşkünlüğüm hiç bitmeyecekti; hoş, ortam olduğunda yine içim kaynar ya, o başka!

******

Asıl önemli olanı farkettim: Fıkırdasam, şıkırdasam da yine de arkadaş olamayacaktım!

İnsan kendini git gide daha iyi tanıyor, bende acayip bir adalet duygusu var ki; kimseyi kayırmam mümkün değil!

Ayol, kendimi kayıramayıp, en beter faturaları kesiyorum; yani daha başka ne diyeyim?

******

Arkadaş gibi olduk diyelim oğlumun sevdiğiyle, oğlum ile olan sorunlarını anlatmayacak mı?

Ahh, işte hep bu olsun istemiştim, hoşluk içinde herşeyi hallederiz diye düşünmüştüm; lakin gelin görün ki artık pes ettim!

******

Oğlumu yetiştirirken özendim, bezendim, her anne gibi doğru şeyler yaptığıma inandım.

Bunun genleri var, annelerin- babaların hataları var, doğru sanılanların zaman içinde yanlış olmuşlukları var, falan filan…

Kız bana dese ki “Mutsuzum Gülgün”, bir oğul annesi gibi davranamam! O da annesinin kuzusu, “Nedir mesele? Ne yapılabilir? gibi falan feşmekanlardan sonra oğlumdan kaynaklanan ve de değiştiremeyeceği bir tarzıysa, yahu, ben değiştirememişimdir zaten bunca yıl içinde, o kuzuya yazık eder miyim?

Kendi kuzuma ederim de, ona edemem!

“Ayrıl kızım” derim…

Derim de,  o haleti ruhiye içinde “Ne güzel destek verdin!” diye düşünse de üç-beş saniye sonra,“Hımmm, annesi ayırmak istiyormuş zaten bizi” gibi bir düşünceye saplanmazsa ben boşuna yaşamışım derim!

“Şunu sever, buna tapar gibi tüyolar vermek oğlumun ve ve sevdiği kadının mutluluğu için boynumun borcudur; ama hatalarını, yanlışlarını gizleyemem!

Taraf olamam yani…

Hal böyle olunca, arkadaş gibi kayınvalide olup da, aynı mekanlarda el çırpsak da, yine bir etiket yapıştırılacaktır boyuna: Annen de kendini hala genç kız sanıyor!

Oğul zaten hazırdır: Anne, ne işin var buralarda?

******

Düşündüm, taşındım; ne oğlumu kayırabilirim, ne sevdiği kadına istediği gibi arkadaşlık edebilirim!

Çok naif duygularım vardı, halbuki, çok keyifli beklentilerim!

Öyle canciğer kuzu sarması tarzında; her ikisinin de meziyetlerinin alkışlandığı, her ikisinin de olumsuzluklarının gülünüp geçileceği bir ortam yaratmaktı…

Çok zor olduğunu kabullendim; ben ki: Hiç yaşlanmayacaktım! İçimdeki çocuk hiç durulmayacaktı…

Altından kalkacaktım tüm öğretilmişliklerin; pes ettim!

İyilik yapayım derken kötülük yapmak diye bir şey var; kendi kendine bırakmak gerek bazı şeyleri…

******

Eeee, o zaman, arkadaş gibi bir kayınvalide de olmamak gerek!

Fazla dokunmamak, fazla iç-içe olmamak gerek, sanki…

Kendi işlerini kendileri halletsinler; sıkıntıyla gelene yol göstermek gerek, hiç taraf olmadan…

Oğluma hiç tokat atmadım, “Tokat attı bana!” diyen bir gelinim olursa, Yaradana sığınıp öyle bir tokat atarım ki ona!

Babasının bana tokat attığını öğrendiğinde babaannesi “Ne dedin de hak ettin? demişti…

Öyle bir yaradır ki içimde, hiçbir kıza, kadına aynısı nı yaşatmam mümküm değil!

gulgun_2006@hotmail.com

http://twitter.com/Gulgunkaraoglu