Arsız Ruh

Bütün boşlukları içinde bulunduran bir tünelden geçiyorum.

Dışarıda dolunay var, karanlığın şarkılarını söylüyorum.

Melodiler dilimde yürüyorum ebediyete.

Susmayan şarkılarımla karanlığın içindeki ‘gerçek ben’i buluyorum.

Yaklaştıkça açıyor içini, döküyor.

Susması gerektiğinde susmayan arsız bir ruh bu…

Saklı kalmış tüm yüzsüzlüklerini yaşatıyor düşüncelerinde.

Bağırması gerektiğinde bağırırken susması gerektiğinde susmuyor.

Bunca yıl saklı kalmışlığı acısını çıkarıyor sözlerinde

Yaklaşmalarına izin vermiyor

Kendini koruyor.

Kimsesiz arsız…

Kendi dünyasında kendi köşesinde

Yaşatıyor arsız düşüncelerini…