Artık çok eski bir anı…

Bir Eylül günüydü, Akdeniz’in en güzel mevsimlerinden, ılık bir Eylül günü.

Hatırladın mı?

Kaş’taki Melisa Pansiyon, hani tesadüfen bulmuştuk. Adını bahçesindeki mis gibi kokan melisa çiçeklerinden alan o güzel pansiyon.

Akşam olunca melisa çiçeklerinin o mis gibi kokusu sarardı her tarafı.

Sabahları çıkıp denizi seyrettiğimiz, akşamları esen ılık rüzgara kendimizi bıraktığımız, geniş balkonları olan, balkonlarını melisa çiçeklerinin sardığı o şirin pansiyon.

Sabahları Kaş manzaralı o güzel terasında kahvaltı yapar ve günü programlardık.

Geceleri balkonda cırcır böceklerinin sesini dinlerdik. Aralarında konuştuklarına inanır ve her bir sesi anlamlandırmaya çalışırdık, gülerdik, gülerdik… Çocuklar gibi diyeceğim ama zaten çocuk sayılırdık.

Ne güzel günlerdi.

Artık Melisa Pansiyon değil adı biliyor musun?

Bu sene Kaş’taydım. Gittim, baktım. Pek değişmemiş. Boyasını değiştirmişler sadece.

Seneler öncesine gitti beynim, kalbim, ruhum...

Yüreğim burkuldu.

Eski anılara daldım pansiyonun önünde.

Pansiyonun merdivenlerini neşe içinde iniş çıkışımız, o gün hangi plaja gideceğimize karar vermemiz, neşemizi, sevincimizi, bazen anlaşmazlıklarımızı, yükselen seslerimizi duydum zamanın içinden...

Sahilde tanıştığımız İngiliz çift ve güzel bebeklerini hatırladım. Sonra, Kaputaş plajında hiç korkmadan, iğreti korkuluklara oturup resim çektirmemizi.

Neden bilmiyorum hiçbir neden yokken, birden aklıma geldi bunların hepsi.

Artık çok eski bir anı…

Maziden çıktın geldin birden hiç aklımda yokken.

Hatırladım birden, içim burkuldu.

Kaş’ı, Melisa Pansiyonu ve seni.