Artık çok geç be gülüm...

Bunu sana yazıyorum. Ne zaman okursun, ne zaman eline ulaşır bilmiyorum.
Bunları yüzüne söylemek istedim ama gözlerinin içine bakamıyordum artık.
Attığın son mesajada cevap vermedim. Telefondaki cevapsız aramalarının sayısını hatırlamıyorum. Son söylediğin sözleri duymadım. Şimdi düşünüyorum. Kaç kere ayrıldık kaç kere birleştik? En son bir araya geldiğimizde "hala birbirimizden vazgeçemiyoruz, başarısızlıklarımız birbirimizin eksikliğinden" dedik. Yok be gülüm onlar değilmiş sebep. Yok be gülüm vazgeçememek değilmiş benimki. Olanlarını düşünüyorum, seni seviyorum, seninle olmak istiyorum, gözlerine bakmak istiyorum... Ama herşey sene önceki gibi olsaydı. Gözlerimizin içi parlasaydı, gözlerimize baktığımızda neyse söylemek istediğimiz kelime kullanmadan anlasaydık, elini tuttuğumda kalbimin titremesini hissetseydim, verdiğimiz sözleri birlikteyken tutsaydık... -se-sa o kadar çok söylenirki, boşver sen onları.
Beni artık tanımıyorsun. Beni sevdiğinden şüphem yok ama sahiplenmen de yok. Aşk, sevgi birileri araya girerek yada birileriyle bağlantıyı koparmadan bana ulaşmak değildir. Sen hayatı kendini birilerine ispat etmek için uğraştın. Ben sana birlik olalım, ekmek kapımızı birlikte açalım dedim. Sen tek olmayı tercih ettin. Evlenelim dedin ama büyüklerimin deyimiyle daha senin elin ekmek tutmuyordu. Sürekli iş değiştirmenden ben o kadar yoruldumki. Yeni duydum başlamışsın uzaklarda çalışmaya. Umarım bu da son yerin olur. Yanımdayken hayatında istemiyorum dediğin insanların arkamı dönünce en sıkı dostların oldu. Ben varken onlar kötü insan ben yok olunca mı iyi insanlar olduğunu gördün?
Gözlerinin içine baktığımda artık aşkını, sevgini görmüyordum. O yüzden gözlerine bakmıyordum. Kin, hesaplaşma, güvensizlik, ohh elde ediyorum işte... bakışları vardı.
Kaçmam oydu senden. Yanında, telefonda, gözlerinde huzur, sakinlik yoktu. Hesap sorma, güvensizlik vardı.
Bilmiyorum gülüm... Artık herşey için çok geç biliyorum.

NOT: Yaşanmış bir olaydan alıntıdır.