Asarva

Sonbahar akşamında benimle birlikte bir balkondan yuvarlanan menekşe toprağıyla dolu saksı da inanmıyordu en son varacağı yerin, bu cümlenin yüklemi olacağına…

Duvardaki takvim yapraklarının yırtılmaya ihtiyacı olduğu kadar; ihtiyacı vardı yanaklarımdaki toz toprağı yırtarak, geleceğin yolun haritasını çıkarırcasına; gözyaşlarımın da süzülüp akmaya…

Hatta
O balkon öğretti ağlamayı bana!
Bir gün ne demek istediğimi sormuştun, hatırlıyor musun?
‘Dünyadaki her şeyin kafiyeli olduğunu bilseydin adınla,
Sende benim yaptığımı yapardın’ …

Cevabın yarısı takvim yapraklarında yazılı, yarısı balkonda…

Sonbahar akşamında benimle birlikte bir balkondan yuvarlanan menekşe toprağıyla dolu saksı da inanmıyordu gün gelip erkenden yatacağıma…

Sen,
Sen elma yanaklım.
Uyuyabilmeyi sen öğrettin bana…

09.02.08