Aşık atışması 1

Aralık’in ortalarinda bir gün işte!

Özlem:

Gözlerim kaydı bugün. Hayır hayır dalmadı kaydı. Yaşadıklarımıza doğru… Sanki bir filmden bir kareyi izler gibi seyrettim seni. Bir anlığına ama uzun uzun. Seyreyler gibi o en çok sevdiğim manzarayı. Bir vapur düdüğü çaldı, martlar uçtu, gökyüzü bulutlandı gözlerime doğru. İstanbul gibi , Marmara gibi çalkalandı yüreğim. Ne senli ne sensiz olabildim. Hep kaçmak istedim hep yanında buldum kendimi.

Sokaklarını arşınladım bu naftalin kokan kentin. Anılarımızı çıkardım sandığımdan. Öpüp kokladım. Ha bir de adettendir başıma koydum. Başım gözüm üstüne dedim. Selamını da söyledim arnavut kaldırımlarına Soğuk Çeşme Sokağı’nın. Ben çıktım bedenimden sen oldum. Sen şehir oldun. Şehrim biz oldu bizle doldu.

Yasmin:

Kaybolduğum kentin karanlık sokaklarının derin kuyularındaydı yalnızlığım. Tutunmaya çalıştıkça kopan dallarımın arasında ne giysem yakışmıyordu uçurumlardan başka. Aynı sancılara elveda dediğim bir yüreğe sarılmak istedim kentin kalabalık yalnızlığında. "bir"olmak bu kadar uzakken bana an oldun, zaman oldun, gün oldun güneş oldun. Unutmazlığın bile hatırlamadığı bir yolda ayna oldun, yol oldun, yoldaş oldun, yaralarıma ilaç oldun. Bir ömre giydirilecek en güzel mevsimim oldun. Sabahlarımın ilkbaharı, sevmenin de bir çok fazlası.