Aşk, Adalet ve Özgürlük

Fırladı çıktı üç beyaz çakıl

Sahildeki milyonlarca gri çakıl arasından…

Döne döne yükselip el ele tutuştular.

Doğruca Torosların tepesindeki karlara koştular…

Daha düştükleri anda karların arasında kayboldular.

Bağırmaya başladı Aşk;

/Üç taşın isimleri büyüklükleri sırasıyla

Aşk, Adalet ve Özgürlük’tü.

Ki onlar hep birlikteydiler dünya var oldu olalı/

‘’Buz gibiymiş bu cennet sandığımız şey

Hemen, hiç durmadan kaçalım buradan…’’

Fırladı çıktı üç beyaz çakıl

Dağlardaki karların arasından…

Döne döne yükselip el ele tutuştular.

Biliyorlardı geri dönemezlerdi;

Hepimiz kardeşiz filan demişlerdi birbirlerine ama

Dünya var olduğundan beri üç kardeş çakıl

Gri çakılların beyazlaşmasını beklemiş

Gri taşlarda üç kardeşin grileşmesini…

Dünya var olduğundan beri kıskanmışlardı onların beyazlığını

Beyaz çakıllarda küçümsemişlerdi onların griliğini…

İşte tam bu yüzden geri dönemezlerdi artık geriye

Hem de hemencecik dönüp; yanılmışız diyemezlerdi…

Düzlüklere vurdular kendilerini, ovalara…

Her beyazlığın yanında durdu Adalet.

Ya yaşlı kayaydı bunlar, eline aldığında ufalanan

Ya da boyaydılar, bir santim derinliği olmayan.

Duvarlara çarptılar,

Az kalsın boğuluyorlardı ay ışığındaki gümüş göllerde…

İnsanlara gösterdi kendini Özgürlük;

Bakın ben ne kadar güzelim diye.

İnsanlar ne kadar gri olduğunu gördüler onun yüzünde

Ve taşlarla sopalar ile kovaladılar.

İstemeye İstemeye geri döndüler gri çakılların arasına.

Fakat gördükleri değil, göremedikleri yıktı onları.

‘’Yok’’tular geri geldiklerinde

Yerleri yoktu, isimleri yoktu, yüzleri yoktu.

Hiçbir gri çakıl tanımıyordu, bilmiyordu, aramıyordu onları.

Yok olmuşlardı hafızalardan…

Her duygunun, ismin, sıfatın, eylemin oluşturduğu

Milyonlarca kelime arasından çıkarılmışlardı.

İşte o anda üç ayrı yöne gittiler;

Dünya var olduğundan beri beraber olanların yolları ayrılmıştı.

Aşk kendini Kadınyarı’dan attı,

Adalet ise Güver Uçurumdan

Özgürlük ise dağlarda tek başına yaşıyor…

Yalnızlık oldu anlayacağınız özgürlüğün sonu…