Aşk, kapı zilinin sesiyle yeniden başlar.

Dayımın oğlunun evinde kalmıştım o gece Adapazarı’nda. Dayım da hanımıyla köyden gelmişti oğluna. O sabah oğlunun yeni evinin inşaatına başlayacaktık. Salonda oturuyorlar. Sabah namazını yeni kılmışlar. Beni de kahvaltıya çağırmışlardı. Uyanığım.

“Gördün mü Ahmet’in elbisesini?”

“ Gördüm hanım!”

“Ne güzel de yakışmış değil mi?”

“Ben de bayıldım!”

Oğullarının yeni aldığı takım elbiseden bahsediyorlar.Hayır, oğullarından bahsediyorlar!

Bakın bu konuşma tam on yıl önce oldu ve ben bunu bu yazı vesilesiyle hatırladım.

Ortak gurur kaynağı oğulları. Evliliklerinin, aşklarının meyvesi! Ailenin meyvesi!

Çok hoşuma gitti bu benim!

Evde tüm sandalyelerin dolu olduğu bir yemek masasının keyfini bilir misiniz?

Bizde olur!

Dört evlat, iki de biz, toplam altı kişi!

Dünyanın en güzel sofrasıdır bu!

Kuru ekmek helva gelir bize!

Damat ilave olur!

Gelinler gelir!

Torunlar olur!

Masa büyür de büyür!

Aşklar da büyür.

Masadan kimse kalkmak istemez!

Bilenler bilir!

Bilmeyenler bilmez!

Evlilik ,aşk; dış kapının girişinde başlar!

Belki de zilin sesinde!

Bizde öyle!

Meyvelerimiz gelir...