Aşk, meleğini gönderir

Seslendi O, yavaş adımlarla.

-Fatih

Fatih ardına bakmadı. Hızlandırdı adımlarını. Koşarcasına uzaklaştı kendisinden. O Yine peşindeydi. Yıllarca kendisinden kaçtığı, düşlerinden kovduğu O yine çıkmıştı karşısına. Ve yine kendisini çağırıyordu. Yinelenen anlardan bıkmıştı artık. Tahammülsüzdü.

O yine seslendi;

- Seviyorum seni, ne olur merhamet et. Beni sen yarattın, ya öldür ya da ardında bırakma. Lütfen…

Aniden durdu Fatih. Yüzünü ona dönerek öfkeli bir çığlıkla; "Seni ben yaratmadım!" diye bağırmaya başladı. Sen kendini yarattın. Seni intihar edeli yıllar geçti. Şimdi ölümünü arıyorsun, ya da benim ölümümü. Git artık bakışlarımdan. Git adımlarımdan. Git hayatımdan…

O şeytani bir gülümsemeyle yaklaşmaya başladı Fatih'e. Her adımında Fatih boğuluyordu. Korkusu gittikçe artıyordu. Ölüm gibiydi o. Soğuk teni, upuzun ve sarı saçları, simsiyah gözleri, beyaz teni ve şeytani gülümsemesiyle cehennem kokuyordu yaklaştıkça.

Seslendi adımlarının ardı sıra;

- Hatırlıyor musun o denizi? Hani beni özlemle çağırdığın, içinde binlerce intiharı barındıran…

Fatih donmuştu adeta. Ne bir adım ileri ne bir adım geri atabiliyordu. Sözcüklerini yitirmişti. Gözbebekleri titriyordu. Titreme tüm vücuduna yayıldı. Bacakları taşıyamadı Fatih’i. Yere yığıldı kaldı. O gerçekmiş dedi içinden. Hayalini kurduğum, özlemle beklediğim O… Ama neden kaçıyorum O’ndan? Anlam veremedi yaptıklarına. Yıllarca kaçtığı, düşlerinden kovduğu O’nu, yıllarca da istemişti.

Gözlerini açtığında kendisini başka bir dünyada buldu Fatih. Bu dünyada sadece siyah ve beyaz renk mevcuttu. Hiçbir cisim de yoktu. Sadece iki renk ve düz bir dünya. Fatih kendi renginin olmadığının farkına vardı. Varlığından şüphesi yoktu. Ama varlığının bu dünyada bir cismi, karşılığı yoktu. Adım atmaya çalıştı. Eliyle, ayağıyla koluyla hareketler yaptı. Ama hiçbir değişiklik gerçekleşmiyordu. Attığı bütün adımlar aynı yerde gibiydi. Zaman, mekân gerçekliğini yitirmişti. Olmayan bir zamanda mıydı? Ya da rüya mı?