Aşk bencilliğin en güzel biçimidir

Ask aslinda bencilligin en guzel bicimidir!
Asik oldugumuzda "o duyguya" siki siki tutunur ve kendimizi her sey icin feda ettigimizi dusunuruz. Duygularimizin yogunlugu bizi bir cesit dar gorusluluge iter ve her ne kadar sevdigimizin yorungesinde oldugumuzdan, her dakika onu dusundugumuzden, bu yakici ve belkide gonullu bir iskence cekme odugunu dusunsekte aslinda kendi mutlulugumuz, sevgiye olan ihtiyacimiz herseyden once gelir. "Ben seni seviyorum" demek isteriz, burdaki "Ben" inanilmaz derecede buyuk ve onemlidir, her sey idalize olmustur, aslinda sevdigim "Sen", benim aklimda, benligimde istedigim, hayal ettigim, bekledigim ve hissettigim senden baskasi degildir!

Iste bu noktada sevmek guzellesir yada korlesir. Sevdikce ve baglandikca kafamizdaki sevgiliye olan tutkumuz arttikca gercekte sevdigimiz kisiyi farkli gormeye devam eder, hatalarini, yada bize uymayan davranis bicimlerini gormemeye yada goz ardi etmeye baslariz. Aslinda bunda yanlis olan birsey yoktur, insanin sevdigini biraz idealize etmesi ask icin normaldir ve sevdigimizinde bizden etkilenerek daha fazla bu mukemmel prens veya prenses`e yakinlasmasine yardimci olur. Artik bu hayalimizdeki askin somut kisiligi olan sevgili icin herseyi yapabiliriz! Iste buradaki bencillik kendi mutlulugumuz icin sevgilinin ugrunda olmek, daglari yerinde oynatmak gucunu verdigi gibi prensiplerimizin hepsini cignemek ve karakterimize uymayacak davranislarda sergilememize de neden olabilir. Iste bu noktada karakterimizin ne kadar guclu oldugun, yada ne kadar duygularimizla yada mantigimizla hareket ettigimizi gorebiliriz. Ama gercekten cok prensipli, mantiklariyla hareket eden pekcok insanin ask karsisinda cozuldugunu, degistigini hatta hayati onem tasiyan konularda yanlis kararlar verdigini pek cok defa hayatimizda gormus ve yasamisizdir.

Aslinda bu yazi romantik bir yazi, her ne kadar su ana kadar Ask duygusunu irdeleyen bir yazi gibi gorunse de.

Ask cok kutsal bir duygudur! Insanlara insani tum duygularin hepsini birden hissettiren, kendini yok hissetme pahasina gonullu olarak teslim alan yuce bir duygu. Asik oldugumuz anda inanilmaz bir doygunluk hissi ve kendini onemsememe duygusu ile dolar, sevdigimizden yada sevdiklerimizden daha onemli hic birsey yoktur hayatta. iste bu duygu bizi daha insani hale getirir ve gordugumuz ve yasadigimiz hersey bizi daha hassas ve kendimizden cok baskalarini dusunur hale getirir. Artik benligimizin cok buyuk bir onemi yoktur, biz dolduran bu duygudan baska birseye de ihtiyacimiz yoktur! Dunyanin bos cikarciliklari, kotulukleri, yuzeysel ve parasal iliskilerine ihtiyacimiz yoktur. Onemli olan bizim yasamamizi dolduran bu buyuk sevgiye sahip olmamiz ve daha buyuk degerlere sahip oldugumuz ve olmak icin cabalayacagimiz bir kisi oluruz. Artik bizim bencilligimiz sevgimizi korumak bunu kaybetmemek icin savasmaya donusur. Belkide bu yuzden her asik oldumuzda aski korumaya calisir ona sıkı sıkı tutunuruz.

Ben de su an ayrildigim askim icin savasiyorum. Kendi icimde! Baskalarini gormek istemiyorum, sevmek istemiyorum, konusmak dahi istemiyorum. Bana yaklasan en arkadasca insan bile dikkatimi, istegimi ve ilgimi cekmiyor, kendimi "o" haric herkesten soyutlamak istiyorum. Askimi ve benligimi bu sevdiyle dolu ve ve sadece ona ait hissediyorum ama o "bu" duyguya layik mi? baska bir soru!

Yinede sevmek yeryuzundeki en buyuk zenginliktir!