Aşk da paramparça şehirler de

Geberiyorum...
Bildiğin gibi işte...
Maviye astığım gök yüzünün,
Zifiriye çaldığı saatlerde,
Günü yüksünerek geçirmişken,
Gecenin zifirisinde,
Bir zaman oluyor,
Geberiyorum...

Tut ki;
Gelmemişsin şehrime.
Ve hiç bir sebebin olmamış,
Bana dair.
Solumamışsın havamı.
Kuşlarıma, balıklarıma
Ve martılarıma,
Yem atmamışsın.
Trenlerim geçmemiş gözlerinin önünden.
Gemilerim dumanını bırakmamış,
Kara kara, içime dair.

Yani sevgili;
Kız kulesinin karşısında oturup,
Şekersiz çayına bir şeker,
Atmamışsın işte, her nedense?
Bakışlarınla kim bilir?
Boğazını yutkunurken şehrimin,
Derin bir nefes almamışsın,
"Yaşamak" dercesine nazım gibi...
Boş, bomboş kalbine yani,
Sığmamışsın her nedense...

Ve tut ki...
Gelmemişim şehrine.
Buz kesmiş ayazım.
Havada ki rüzgâr’ın,
Donup kalmışlığındayım.
Düşünsene,
Bir yıldız kayarken tam,
Gecenin bir yerinde,
Üşümüş...
Ve ay yalpa yapmış,
Olmayan yakamozunda.
Titremiş susuz balıklar.
Yüreğim Per perişan,
İstanbul’da dolanırken ayaklarım,
"Gereksiz yere"
Şehrini sayıklar...

Tut ki;
Yani,
Paramparça aşk / Ve paramparça şehirler,
İki kalpten birine,
Sığmadılar... Geberiyorum...
Bildiğin gibi işte...

Kenan ocak / 25 ekim 2008 / 00.40