Aşk denklemini çözmeye çalışırken..

Erkekler şaraba benzer; geçen yıllar kötülerini ekşitir, iyilerini olgunlaştırır ! Cicero.

Bu sözü ilk okuduğum da daha bazı şeylerin farkında değildim sanırım. Hani olgunlaşmamış olanlardandım bende.

Şarap geldi gözümün önüne. İlk tadına baktığımda ekşi vişne suyu gibi gelen . Rengide aynı vişne suyu !

Yudum yudum içtiğin de hiç bir şey hissetmediğin ama birden içtiğinde başını döndüren, sarhoşluğun ilk perdesi belki de.

Aşk'ın ilk adımları mı acaba diye düşündüren.

Kırık bir şarap kadehi geliyordu sonra gözlerimin önüne. Yanında yine yarım kalmış bir mum. Yakılası artık mümkün olamayan.

Bir yarım şarkı yine pikapta. Plağın tek müdavimi sanki tek şarkı. Siyah beyaz resimler geliyordu aklıma.
Şimdi her biri bir yerlerde olan; Sevilenler,umutlar,hayaller...Şimdi uzaklardasın dedirten şiirlerin yarım kalmışlığı.

Uyksuz gecelerin acısını çıkartırcasına uyumaya çalışmak. Bir kitaba takılıp kalmak. Hep aynı güzel cümleleri sanki o söylüyormuşcasına defalarca okumak. Gözlerini ayıramamak pencereden. Gün ışığının pencereden süzülmesini beklemek .

Sonra bu sözü okudum tekrar tekrar. İnsanları getirmeye çalıştım gözümün önüne. Olgunlaşan erkekleri görmek istedim. Okulumdan, iş hayatımdan, aile hayatımdan kim olursa olsun adaydı bu tezime.

Göremedim olgunlaşanını sanki. Hangisiyle bir ortamda bulunsam, hep "başkalarının kadınlarını güzel bulan" lardı. Onları kusursuz görenlerdi.

Sonra ; Erkekler aklı ev kadını arar, ama kalbi ve hayal gücü başka özellikler peşindedir sözünü okudum. Olgunlaşmaya başladığımda olmuştu sanırım.

Nasıl bir kadın olmak lazımdı o zaman ?. Biraz geyşa ruhlu, biraz ev kadını, biraz anaç, biraz biraz biraz..
Hangisinin dozu ne kadar olmalıydı. ?

Bunları bilmek ve öğrenmek için ne kadar olgunlaşmak gerekiyor ki acaba ?

Rengarenk duvarların arkasında yaşanan gri hayatların hesaplaşmalarını kime sunmak gerekir ki acaba ?
İlişkilerin denklemini çözebilecek bir Profosör mü olmalı acaba ?

Acaba yine tüm hayalleri bir uçurtmanın kuyruğuna bağlayıp, uçuruvermek mi gerekir.

Koca şehirlerin noktacık insanlarından olmamak için yaşıyormuş gibi yapmak !

Dolabın çekmecesin de takılmayı bekleyen maskeleri takmak her seferinde.

Hüzün tünellerine girerken umut fenerlerini yakabilmek. İçinden geldiği gibi bağıra bağıra şarkısını söyleyebilmek umutların.

İnadına inadına yaşamak mı acaba ?

Bir kadın ya sever, ya nefret eder ! Sözünü okuduğum da ise ; daha da farklılaştı bakış açım. Bocalamaya başladım duygularım da. Demek ki kadın için asla riyakarlık olamadığını anladım belki de. Ya kalır ya giderdi. Acaba idare etsemmi ? diye düşünmeyi bile düşünmeden.

Çok zordu bu denklemleri çözmek. Aşk, ilişki bir denklem olacaksa eğer; peki kaç bilinmeyeni var ki ?

Çözüm nedir ?