Aşk düştü, ya insan?

Döne döne terini acılara silen hayat

döne çoğala her yer ısırgan insan

üstü başı yağmalanırken

zaman merdivenlerinde yığıldı kaldı vicdan

göğün sevinci sürekli alçıda

Her karşılaşmamızda şıngıl çiviler çakılır göğsüme

zaman, içim ya da yaşlı tank

üçümüzden biri depresyonda

git diyor gözleri, git…

Kapısından kaç kez girdim masalların

gökten üç elma düş’tü

düşünmeden içildi kızıl

görkem asılsın diye boynuna ölümlülerin

toprağın boğazı kesildi kırmızıya

sarı bir miras kavgalar

ikisi de yediveren acı

çürüdü dünya hazımsızlıktan

sonra yemyeşil düş’tü elma

insandı biraz, biraz aşk

paylaşılamayan neydi aramızda?

En kuytu köşesinde açık hava müzesinin

göğsünde poz veren bu çocuklar hangi masaldan?

‘Git’ diyor yaşlı tank, içini sakla tenha zamanlara

morluğundan anlıyorum diyemediklerini…

Afrika, Asya, ya da küçük bir ada ülkesinde

kentin varoşlarında çorbaya katık olan

sevgiye aşık olmak geçiyor paslı zırhının içinden…

homurtusuna uzatıyorum sesimi

aşk düşmüş mü sahiden gökten?

Buruşuyor Kocamış Tank, Buruşuyor Gök Delenler

dişleri batıyor kente

Sirenler çalıyor E-Postalar üşüyor Virüs azaltıyor bizi

Vicdan hâlâ yoğun bakımda

kırk derece ateş Gıcırdayarak yürürken alnımda

masaldık, masalın içinde uyuya kaldık

Aşk Düş’tü

Pişmanlığın son nefesi hayat mı acaba?

Mine Ömer

Karşıyaka Nisan 2012

Akatalpa,Temmuz 2012